Edurne Elizondo

Txilen jaioa da, baina Iruñera Bizkaitik ailegatu zen Begoña Zabala abokatu eta ekintzailea (Santiago, 1950). 1970eko hamarkadaren bukaerako borrokak jorratu ditu bere liburuan.

Feminismoa, trantsizioa eta 78ko sanferminak. Azken auzi horri buruz, uste duzu 40. urteurrenaren harira antolatutako ekinaldiek balio izan dutela gaia mahai gainean jartzeko?

Bai. Gaia anitz mugitu da. Kanpaina egin da gaia ikusgarri bilakatzeko eta eztabaida bultzatzeko. Aukera izan dugu Argentinako kereilaren auzia jorratzeko, horren barruan baitago 1978ko sanferminetan gertatu zena. 40. urteurrenak balio izan du orain arte egindako lan guztia erakusteko eta mahai gainean jartzeko.

Erakundeen babesa jaso duzue, gainera, ezta?

Bai, hori hagitz garrantzitsua izan da. Guretzat bultzada bat izan da. Beti bada deus lortuko ez dugula uste duen jendea, amore emateko tentazioa izan dezakeena. Erakundeek eman digute aurrera egiteko bultzada. Iruñeko Udalak anitz du errateko auziari buruz, eta hagitz kontent gaude egin duten lan guztiarekin. Nafarroako Unibertsitate Publikoak ere eman digu babesa.

Aurtengo kanpainak balio izan du belaunaldi gazteak lotzeko?

Inork ezin du ukatu, jada, Poliziak hil zuela German Rodriguez. Oraingoa garai interesgarria dela iruditzen zait horregatik, hain zuzen; erraten ari gara hemen sufrimendu latza izan dela, oinaze handia izan dela; ez dago hori ez onartzeko aitzakiarik, eta uste dut mezuarekin bat egiten ari dela jende gaztea. Garai batean egin ezin izan zena orain egin dezakegula uste dut, badugula helduleku bat hor.

Feminismoa jorratu duzu liburuan. Begirada atzera bota baino lehen, nola ikusten duzu egungo mugimendua?

Orain gertatzen ari diren mobilizazioak hagitz interesgarriak iruditzen zaizkit. Nik sinisten dizut leloa, adibidez, hagitz elementu garrantzitsua iruditzen zait, funtsezkoa. Interesgarriak iruditzen zaizkit, halaber, egun sare sozialen bidez bat egiteko eta protestetara deitzeko dauden aukerak. Ematen dute bidea amorrua borrokarako tresna bilakatzeko. Noski, beti ez dago argi nork egiten dituen deialdiak, edo gerta daiteke kontsigna guztiekin ados ez egotea. Baina interesgarriak dira sortzen diren aukerak.

1978an, karrika eta besta zuentzat aldarrikatu zenituzten feministok; orain, bada emakumeak sanferminetara ez etortzera deitzen dituenik, erasoak salatzeko. Zer iruditzen zaizu?

Nik ez dut horrekin bat egiten. Uztailaren 10a feministon eguna izanen da. Besta eginen dugu. Ospatuko dugu. Karrika aldarrikatu nahi dugu. 1978an ere, besta egitea ekintza iraultzailea zen emakumeontzat.

Erasoak ez dira bakarrik sanferminetan gertatzen; ezta bestetan bakarrik ere. Indarkeria matxista, zoritxarrez, eguneroko kontua da, oraindik ere.

Hala da, eta horixe nabarmendu nahi izan dugu beti. Hagitz larria izan zen 2016ko sanferminetan gertatu zena, baina, zoritxarrez, badira bertzelako indarkeriak ere, isilean gelditzen direnak. Gertatzen da bestak erakartzen dituela begirada guztiak. Bozgorailu bat izan daiteke indarkeriaren aurka.

1970eko hamarkadaren bukaeran etorri zinen Iruñera. Nolako hiria aurkitu zenuen?

1977an etorri nintzen. Oroitzen naiz peña bateko kide izan nahi nuela, baina ezin izan nuen; debekatuta zegoen! 1975eko batzarretan sortutako mugimendu feministatik heldu nintzen ni, Bizkaitik; mugimendu autonomo eta erradikala zen. Emakume Askapenaren Mugimenduarekin bat egin nuen hemen. Gero ikusi nuen bazela karrikara ateratzen ari zen mugimendu feminista bat. Batetik, diktaduraren aurkako borrokan murgilduta zeuden talde anitz. Feministok erregimenaren aurka egiten genuen. Feminismo politizatua eta militantea zen ordukoa. Bertzetik, bestak aldarrikatzen genituen subertsiorako espazio gisa.

Zer ikasten ahal da egun orduko lan moldeez?

Anitz. Beharrezkoa da ezagutzea aurretik egin dena. Denok dugu historia kolektibo bat. Mugimenduak gauza anitz egin ditu, deus ez da hutsetik sortzen. Gauden tokian gaude gure aurrekoek ere lan egin dutelako. Hori ezagutzea inportantea da. Lehen ere egin delako lana, indarkeria ikusgarri bilakatzeko, horren kontrako mezua zabaltzeko.

Iragan hori ahaztu da?

Finean, borroka tresna anitz izan dira, eta denak ez ditugu egun mahai gainean. Halere, nik uste dut feminismoak izan duen gauzarik okerrena izan dela instituzionalizatu izana; pentsatzea lana egina zegoela hizlarien bidez espazioak okupatuz, edo parlamentuko taldeekin bat eginez, indarkeriaren aurka agertu direnean, adibidez. Uste dut mugimenduak ezin duela galdu mobilizazioaren bidea. Nola bat eginen dugu migratzaileen zaurgarritasuna aipatu baina haientzat zentro itxiak eskatzen dituztenekin? Gogoeta egin behar dugu.