Lur Albizu Etxetxipia
Korapilo bat. Horrelako zerbait hasi zitzaidan sortzen eta garatzen sabelean. Hazten joan da azkeneko asteotan.
Izanen da agian Erregimenarekin ez zegoela korapilorik, elkar ezagutzen genuela eta haiek ere nolakoak ziren ederki genekiela; neurria, pixka bat bada ere, hartua geniela. Baina oraingoan korapiloari bueltak eta bueltak ematen jarraitu dut, lortu dudan bakarra hark eztarriraino salto egitea izan da. Mutu geratu naiz, eta lehengo oihuak ito egin zaizkit hor bertan. Bai, shock egoeran utzi gaitu guztiak. Baina ezin gara askoz gehiago horrela egon.
Zein erraza den progrea eta ezkertiarra izatea, aldaketaren aldekoa. Justizia soziala, berdintasuna, gardentasuna, umiltasuna bezalako hitzekin ahoa betetzea. Oso erraza da pribilegioak ukitzen dizkizuten arte. Hori izaten da zaila. Ezkertiarra izatea, guztiok aurrera egitea ahalbidetzeko; ezkertiarra izatea, zuk zeuk dituzun pribilegio batzuei uko egin eta pauso bat atzerantz emateko. Hitzak asko izan daitezke, baina ekintzek dute hemen pisua. Ekintzek dituzte ondorioak.
Horrela izan ditugu euskaldun eta euskaltzaleentzat korapiloa, kolpea, zaplaztekoa izan diren bi berri (behintzat): Lan Eskaintza Publikotik euskarazko ehun eta hogei lanpostu kentzea (azkar esaten da, e?) eta zerrenda bakarra ez egotea (guztiok jakina baita edozein hizkuntza jakitea meritua dela, hizkuntza hori euskara ez baldin bada, noski), batetik. Podemos Pamplonak (zu zara, Oscar Fresán? Norbait gehiago al dago zurekin? Zenbat zarete? Zein dira zuen lagunak? Oscar, zer egiten zenuen aurreko asteko udaletxe plazako elkarretaratzean?) bi haur eskola euskaraz ezartzearen aurka egindako adierazpen lotsagarri eta ezjakinak, bestetik.
Korapiloa estututa. Bi aferak benetan lotsagarriak eta etsitzekoak.
Luzaroan Erregimenaren lagun-min izan diren sindikatuak jo eta fuego lanean, ehun eta hogei lanpostu pikutara bidaltzeko. Ehun eta hogei lanpostu. CCOO, UGT, AFAPNA: ehun eta hogei lanpostu bota dituzue atzera. Ehun eta hogei pertsona (ez dira zenbakiak). Baina zuek ohituta zaudete. Zorionak. Eta azkenean, hilabeteak atzera eta aurrera ibili eta gero, dena betiko puntura, UPNrenak diruditen oposizioak (Mendoza jauna, aipamen berezia merezi duzu gaurkoan).
Orain arteko egoera bidegabea hobetzen saiatzeko erabakia, bi haur eskola gehiago euskaraz Iruñean. Banatuago. Eskaria oraindik bete gabe, baina bidean. Zorionak udalari, korapiloari arnasa pixka bat emateagatik. Korrontea kontra dugu, baina gatazkan egoteak ere bere alde onak izanen ditu, ala? Zerbait mugitzen den seinale, pribilegiodunak mugitu behar diren seinale. Aurrera goaz.
Korapiloa estutzen jarraitzen duzuenei, bidean harriak —eta harritzarrak- jartzen dituzuenei, zuen pribilegioak betikotzen jarraitu nahi duzuenei, faborez, umiltasun pixka bat. Gure hizkuntza ez da museo bateko pieza. Ez da arkeologia (batzuek badakite aztarnak ongi ezabatzen), ez da hizkuntza hila. Ez da polita, ez itsusia ere. Erabiltzen den hizkuntza da. Erabiltzen dena, ez eskaparateetako apaingarria. Bizirik dago. Euskarak badu eskubidea aurrera jarraitzeko. Eta jarraituko du, kosta ahala kosta. Zuekin ala zuek gabe. Herritar asko dituzue pausoa noiz emanen duzuen, zain.