Mediterraneoko hondarra itsatsi zait egunotan azalean; ezberdina da, argiagoa, itsaskorragoa, zeta testurako menditxo beixak. Oraingoan, baina, harea gehiegi itsatsi zait, bero naiz eta ez naiz eroso sentitzen; badaezpada, bikiniaz gain, maletatxoan bainujantzia ekarri dut. Ez dakit bainujantzi batek bikini batek baino zenbat zentimetro ehun gehiago izanen dituen, baina, zin degizut zentimetro horiek kanpoko begiraden aurrean,...
Umea beldur da. Ama beldur da. Orain idatziko duen istorioa bere lagun bati gertatu zaiola idatzi nahiko nuke. Lehengusina bati. Baina berari jazo zaio. Berriro. 15 urterekin gertatu zitzaion istorio berbera orain bere umeak pairatzen du. Edo agian ez, ez da ausartzen segurtasun osoz idazten; oraindik istorioaren muina zalantzan jartzen du. Azken finean, narrazioa gezurra...
Joan den astean Irunberriko jaiak ospatu genituen, aurten bereizgarri batekin: Espainiako Vueltaren igarotzea. Nafarroako beste hainbat herritan bezala, Palestinako banderaz eta Israel Gazan egiten ari den genozidioaren aurkako oihuez bete zen herria. Txirrindularien pasabidea espero zen errepidera iristen ari ginela, lagun batek hurrengoa bota zuen: «Honek korrika dirudi». Jende mordoa kontzentratuta, nerbioso, edozein unetan ibilbidea...
Flavia Company idazleak idatzitako Haru (2016) liburua irakurtzen ari naiz, eta, bertan, honakoa irakurtzeko aukera izan nuen: ihes egiten duenak lehenago edo geroago itzuli beharra dauka bertatik alde egin ahal
Bortitza da Akrobazian jotzen duen haizea. Azkeneko hiru egunetan, etorriko den ekaitzerako prestatu dut neure burua. Ordenagailu aurrean eserita nago orain. Gaur zaila egiten zait ezertan kontzentratzea: aski ezagunak izanen dituzue dagoeneko uda kapitalista baten dinamikaren ondorioak: aldez aurretik adostutako eta desiratutako oporrak (Pavloven txakur lerdetsuak), umea, aurreko egunetan errepidean egindako kilometroak (gure On the Road...
Astelehenean amaitu ziren sanferminak. Batzuek luzeago biziko zituzten, beste batzuek laburrago, baina denok esan diegu agur datorren urtera arte. Festarako, algararako, dantzarako eta kalez kale ibiltzeko egunak izan dira, urtero gogoz itxaroten ditugunak. Baina, era berean, nekagarriak ere badira: egun asko dira erritmo berean, eta gorputzak nabaritzen du. Barre eta dantza artean, logura eta neke arrastoren...
Aurreko astean hasi ziren jaiak bai Iruñean, bai Lesakan, eta, harrezkero, garbigailuek lanaldi amaiezina dute; arropa, etxeko patioan eskegita, edozein eguzki printzak lehortzeko esperoan dago; oinak zapata eroso eske daude, eta begiak amets egiteko aukera erregutzen. Jada bete dira urtero bezala kaleak edalontziz, jendez, pixaz, ahotsez, zaborrez, aldarrikapenez eta turistaz, besteak beste. Hala eta guztiz...
Jaiak hasi dira jada nonahi, eta berehala hiriburuko sanferminak ailegatuko zaizkigu. Orain dela urte batzuk —duela bederatzi urte, hain justu—, Iruñeak ospe ikaragarria hartu zuen jaietan gertatutako manadaren talde bortxaketaren ondorioz. Nire ustez, Iruñeko Udalak oso ongi egin zuen gertatutako erasoa lehendabiziko lerroan jarri zuenean. Biztanleen artean elkarrizketa kontrajarriak sortu ziren. Batzuentzat gertatutakoa hain larria eta lotsagarria...
Afalostean suaren inguruan eseri gara Akrobaziako I. eta biok, M.-k eraiki berri dituen egurrezko banku txikietan. Txinpartak txori lotsatiak lez disolbatu dira gaueko zeruan. I.-k bere lehenengo zigarroa piztu du eta, kea askatzen zihoan heinean, boterearen inguruan mintzatzen hasi zait. Beti pentsatu izan dut boterera heldu orduko jendea galbideratu ohi dela. Usteldu egiten gara gizakiok...
Afaltzen ari ginela, 13 urteko lehengusinak ingeleseko azterketa gainditzeko txuleta bat egin zuela aitortu zigun. Lotsaz kontatu zuen, baina aurpegiko keinuek harrotasun puntu bat azaleratzen zuten. Barre egin genuen, noski, eta niri eskola urteak etorri zitzaizkidan burura, baita kopiatzeko ideia hutsak sortzen zidan takikardia ere. Txuletak egitea ez zen nirea. Oroitzen dut baten bat prestatu...