Lur Albizu Etxetxipia

Ez nintzen gogoratzen aurrekoan idatzi nuenaz; eta konturatu naiz antzekoaren inguruan idaztea nuela pentsatua.

Behin baino gehiagotan pentsatu izan dut agian noizbait gure zilborra begiratzeari utzi beharko geniokeela; asko gustatzen zaigu gutaz, gureaz, geure ingurukoaz hitz egitea. Bueltak ematen dizkiogu gureari, eta askotan ahaztu egiten zaigu ondoak baduela zer kontatua, interesatzen zaigula eta akaso erabilgarria ere izan litekeela. Gaurkoan kontrakoa esanen dut: hasiko gara gure zilborrera begiratzen, pixka bat bada ere?

Dagoeneko ez dakit denborarik zenbatzen. Egunak eta asteak daramatzagu Kataluniara begira eta hangoak ezagutu nahian, handik ikasi nahian. Asko joan gara azken hilabetean harantz; ez bakarrik lagundu nahi genuelako edo zer gertatuko zen ez genekielako, baizik eta gu ere garaipen gosez gaudelako. Guk ere nahi dugulako eta inbidia pixka bat ere (ona eta txarra) badiegulako katalanei. Ezin sinetsiaren, miresmenaren, zalantzaren, pozaren, harriduraren eta itxaropenaren artean mugitu dira gure sentimendu nahasiak, bipolaritate dosiak jota. Ez dut gaur haiei buruz hitz eginen, hau irakurtzen duzuenerako aurreikusi ahal izan gabeko mila gauza gertatzea posible delako.

Eta berriz galdetzen diot neure buruari: hasiko gara hemen zerbaitetan? Zein aukera izanen dugu hau baino hoberik datozen urteetan? Horrelako beste agertokirik egonen da? Posible izanen ote da zerbait martxan jartzea?

Kataluniako prozesua hemen jar liteke martxan? Ez. Ez, nire ustez, eta ez behintzat modu eta erritmo berdinetan. Euskal Herria is different, eta Nafarroa, bereziki, ere bai. Baina ez dezagun ahatz Nafarroan bertan zer-nolako sentsibilizazioa dagoen foruekiko eta nafar burujabetzarekiko —ez dugu gaur hitz eginen benetan zein burujabetza maila dugun eta benetan ez ote diren foruak paper bustia—. Eta ez dezagun ahatz inor gutxik amestuko zuen aldaketa instituzionala izan zela duela bi urte Nafarroan. Azken hori ezinezkoa litzateke eta ezin da ulertu herri mobilizazio eta kale aktibaziorik gabe.

Burujabetzaz ari garela, dagoeneko hemezortzi dira Espainiak atzera bota dituen foru legeak. Burujabetzaz ari garela, kaleak martxan jarraitzen du, eta eragileak ere aurrera doaz proiektu eta mugarri berriekin; adibidez, heldu den urteko ekainaren 2an Iruñean eginen den Alternatiben Herria.

Egun horretarako jadanik badira hainbat kolektibo, eragile eta norbanako horretan lanean: badakigu sistemaren kontra joan nahi dugula, baina zer eraiki nahi dugu? Nolako Nafarroa? Nola eraikiko dugu burujabetza gure bizitzako alor guztietan? Nola planteatu alternatibak parte-hartze ereduetan, lanean, energian, garraioan, elikadura burujabetzan, gure harremanak izateko moduetan, hezkuntza sistema propioan, geure gorputzak bizitzeko moduetan, gure bizitzetan? Zein paper jokatu du honek guztiak Katalunian? Hasiko gara mintzatzen? Jarriko d(it)ugu erdigunean burujabetza prozesua(k)?

Tania Arriaga Azkarate

Espainia jainko monoteista da. Oraindik, zalantza izpiren bat gelditzen bazitzaidan, urriaren 1eko irudi bortitzak ikusi eta gero, argia ikusi dut. Espainia, benetako jainkoekin gertatzen den bezala, bat eta bakarra da, eta horrela izaten jarraitzeko guk guztiok onartu beharreko oinarrizko araua ezartzen du: Espainia Egia (letra larriz) dela sinistea.

Espainiaz beste edozein aukera irudikatzea heresia da, Egiaren esanahia zalantzan jartzen baitu. Normala da, beraz, sinestun sutsuez inguratuak egotea, beldurrak hutsezinezko eragina duelako dogmak sendotzen. Azken bostehun urteotan ideia hauek haragian iltzatu dizkigute, eta bestelako sinismenak, identitateak bizi dituztenen kontra, botika bera erabili dute: sua.

Adibidez, estatu horren izaera inperialaren adierazpena Iruñeko karriketan ikusi dugu, azken mendeetan, gure hiria haien plaza militarra izan baita. Inbadituontzat Espainia irenstea biziraupen kontua izan zaigu, bizitzaren eta heriotzaren arteko trantzea, Anjel Berruetaren ereduak irakasten digun moduan. Halere, dogmak ere konbentzioak dira. Adostutako egiak, Enperadorearen jantzi berria ipuinean kontatzen digutena bezalakoak. Erregea biluzik egonik ere, mendekoek oso soineko polita zeramala sinetsarazten zioten. Gezurra denboran mantentzeko bi arrazoi zegoen, pribilegioak mantendu ala heriotza ekidin.

Konbentziok aintzat hartzen ez ditugun momentuan, aldiz, sinesgarritasuna berehala galtzen dute, zeren haien indarra gure irudimen komun horretan baitatza. Esanahi adostua desegin ezkero, jainko oro-ahalduna izatetik anekdota zaharkitua izatera pasa daiteke Espainia. Hori da yo-soy-español monoteisten beldurra, sakrosainduak izatetik txantxa tristea izatera pasatzea.

Instituto Cervantesek, inperioak bizirik dirau! aldarrikatuz, urtero Latinoamerikan eta Ameriketako Estatu Batuetan dirutzak uzten ditu Kristobal Kolon konkistatzailearen eguna ospatzen segitzeko. Real Academia Espa-ñolak ere haien hizkuntzaren nahi eta nahi ezko izaera unibertsala azpimarratzen du. Azken egunotan, RAEk "sezesionismoaren" kontra bizarrak altxatu ditu, Espainia inperialaren Egia elikatu beharra dagoelako hiztegiaren A hizkitik hasita.

Yo-soy-españolek ez dituzte jainkoaren seme-alabak izatearen pribilegioak galdu nahi, soldata mamitsuak, telebista programak, katedra distiratsuak, gizon-alfentzako akuilu-makuiluak, gihar historikoak, herri-lanen dirua, kondairazko errelato belikoak… Orain, hau dena ez da ez debaldekoa. Kolonizatzailearen aura jainkotiarra janztearen truke, losintxariek arima saldu behar dute. Irudimena da haien pribilegioen ordaina, Espainia haur eta helduen sormenaz elikatzen delako eta ezin dute jainkoaz beste ezer ikusi edo imajinatu. Espainia desagertuko balitz gizaki periferiko normalak izatera pasatuko lirateke, gainerakoak garen modukoak, urre eta estandarterik gabekoak.

La Pinta, La Niña eta La Santa Maria irekitzen ez diren historia liburuetan geldirik dira. El pequeño Cid, 1980ko hamarkadan ez bezala, gaur ez da politikoki zuzena. Monarkia, meme-ak bide, hildako elefanteekin alderatzen dute. Enperadorearen jantzi berria gutxi batzuek besterik ez dute ikusten, jada. Espainiar Egiaren jarraitzaileak beldurrak jota bizi dira, leinu inperialistaren azkenak direlako. Horregatik jipoitzen gaituzte, gu garelako haien doktrina istorio bilakatuko dugun kantari eleaniztunak.

Jon Barberena

Zerrenda hitza ez dut maiteenetako bat. Oroitzen naiz futbol partiduaren bezperan, entrenatzaileak paratzen zuen zerrenda idatzian, ni bezalako mutiko melengen izenik ez zela ageri han. Saminez oroitzen naiz, bozkatu arren, beti legez kanpoko izendatzen zuten zerrendaren baliogabetzea. Eta buruan iltzatua dut, irakasle gisa zerrendako azken muturrean egonik, sekula santan ailegatzen ez zen lanpostuaren kokapen geografiko perfektua. Zerrendak zerrendatuz bizitzaren ibilbide kronologikoa marrazten dugu, eta horretan gabiltza!

Orain Hezkuntzako zerrenden inguruko burrunba hedatu da gurean, eta ematen duenez, anitz jakitea ez da errentagarria Nafarroan. Ez behinik behin irakasle edo maisu-maistra euskalduna bazara. Ondokoak baino gehiago jakiteak bekaizten du barride elebakarra etxe honetan. Hala ere, anitz eta gehiago jakitea ez da sobera jakitea. Euskaldunak gara eta harro gaude, baina ez gara batzuek uste bezain harroak. Ikasteko eta hobetzeko prest gaude!

Valentzian, Balear Irletan, Galizian, Euskal Autonomia Erkidegoan eta Katalunian, errate baterako, bi hizkuntzak menperatzen dituenak aukera du nahi duen hizkuntzan eskolak emateko. Doike! Normala da! Pertsona elebiduna ez ote dago gaitua bi hizkuntzetan eskolak behar bezala emateko? Nafarroan ematen duenez ez! Gehiago jakiteak aukerak murriztu egiten ditu. Gurean deus ez baita normala. Nonbait, Joseba Sarrionandiak erran bezala: "Euskeraz egitea normaltasunaren kontra egitea da".

María Solana kontseilariak duela guti zerrenda bakarra sortzeko erabakiaren aldeko keinua egin du eta alimaleko kalapita sortu du horrek. Nafarroan UPNren agintaldi luzeko papurrak mahai gainean ditugu oraindik. UPN, PP, Afapna, PSN, UGT eta CCOO euskaldunon itzalaren beldur eskizofrenikoa elikatzen dabiltzan bitartean, Ahal Dugu eta Ezkerra zalantza ulergaitzetan harilkatuak ditugu.

Oposizioak daudelarik, euskarazko eta gaztelerazko zerrendak ditugunez, ordu berean egiten dituzte bi azterketa frogak. Elebidunok behartuak gaude gaitegi bera izanagatik ere hizkuntza batean edo bertzean azterketa egiterat. Nahiz eta gaituak eta eskatzen diren ezaugarri guzti-guztiak bete, uko egin behar diogu bietako zerrenda batean egoteari. Normala ote da? Nafarroa da kontratazio zerrenda publikoak hizkuntzen arabera banatzen dituen bakarra.

Pribilegiatuak omen gara; zorionekoak! Medikua %100ean euskalduna dugun eremu batean bizi gara gu, unibertsitateko ikasketa guzti-guztiak euskaraz egin ditzakegun leku bukoliko batean eta administrazioak beti euskaraz erantzuten duen lurralde madarikatu batean. Zorionekoak gu, bi hizkuntza menderatuagatik, deialdi publikoetan bietako batean aurkezteari uko egin behar diogun sasoi honetan. Pribilegioa irakasle eta maisu-maistra elebakarrena da, ez gurea, gaztelerazko lanpostuen aukera beraiendako baita osorik gu bertan egoteko gaituak egonagatik ere. Ahal Dugu eta Ezkerrako zenbaiten zalantzak argitzeko erranen dut elebidunak garen irakasleon kontrako diskriminazio ikaragarria dela hau.

Ez dugu barkamenik eskatuko euskaldunak izateagatik, euskaraz bizi nahi izateagatik. Gure eskubideak ez dira pribilegioak, eta ulertzen ez duzuen bitartean, normaltasunaren kontra egiten segituko dugu normaltasuna Nafarroarat ailegatu artio.

Josu Chueca

Aspaldidanik, lana zela medio, Pirinioetako bortuezko beste aldean, Zuberoan zein Biarnon, laketu ziren erronkariarrak, zaraitzuarrak zein aetzak. Baina, 1939ko apirilean, Espainiako gerla zibila amaitutzat jo zuten egunetan, Euskal Herri osoko milaka lagunek aterpe berezi bezain latza izan zuten, Gurs deituriko herrixkako lurretan, beraientzat eraiki zuten kontzentrazio esparruan.

Hara iristeko egindako bidea ez zen gerra aurrean, ohikoa zutena, Orbaizetatik Azpegin barrena Ezterenzubira, Izabatik Arrakogoitik Santa Grazira, Kataluniatik baizik. Izan ere, Pirinioetako beste muturretik, Le Perthusetik, Aresko lepotik Argelesera, Le Barcaresera eta Saint Cyprien bezalako kontzentrazio ondartzetara jo behar izan zuten Frantziako armadak agindurik.

Askatasuna, Anaitasuna, Berdintasuna goreneko idealak zituen lurralde frantziarrean kontrakoa pairatu behar izan zuten frankismotik iheska erbesteratu ziren milaka garaituek. Izan ere, harrigarria bezain tamalgarria izan zen Frantziako agintarien jarrera errefuxiatu horiekiko. Itsasoa, ondarra, zerua, txarrantxak eta mota guztietako jendarme zein militar frantziarrak izan baitziren Roussilloneko ondartzetan, 1939ko otsailean, milaka metatu ziren errefuxiatu horien ortzemugak.

450.000 gizakik pairatu zuten erbesteratze masiboena, Retirada deitua izan dena burutzeko, miliziano ohientzat kontzentrazio zelai ugari eratu zituen Daladierrek gidatzen zuen gobernuak. Hori dela medio, Bram, Septfonds, Agde, Le Vernet, Gurs bezalako errefuxiatu zelaiak altxatu zituzten, azkar osoz, eskualde desberdinetan. Euskaldunentzat, geografikoki zein giza ikuspegitik gertuena suertatu zena Gursekoa izan zen. Auñamendiko magalean, Ospitaletik 5 kilometrotara, eta Mauletik 18tara. Harrera Zelaia (Camp d'Accueil) izena zuen Gursekoak ongi islatu zituen 1939ko harrera horren kontraesanak. Gudari eta miliziano ohiek Ipar Euskal Herrira hurbiltzea helmuga bazuten ere, Jean Ibarnegaray bezalako diputatu ultraeskuindarraren oposizioa jasan izan zuten hori oztopatzeko. Hori dela medio, Biarnoko herrixka horretan ezarri zuten aipatutako zelaia.

Dena den, hori ez zen okerrena, ezta urrundik ere. Harrera zelaia izateko atondu zutenak kontzentraziokoen ezaugarriak azkar oso eta betirako hartu baitzituen. Horrela sentitu zuten hor barneraturik suertatu ziren gehienek, bere idazkietan eta testigantzetan adierazi zuten lez. Euskara bikainean, Gesalibar-ek zehazki laburbiltzen zuen Gurseko egonaldia, 1939ko apirilean, honako hau idatziaz: "Eskubide motzak, janari gutxi, zaindari gehiegi".

Jakina, egoera hori askoz latzagoa suertatu zen 1940az geroztik. Izan ere, Bigarren Mundu Gerlaren eraginez, Espainiatik alde egindako errefuxiatuentzat prestaturiko behin-behineko zelaiak iraunkortu egin zuen, Frantzia osoan barrena indesirables sail zabal horren pean sartzen ziren gorriak, juduak, nazismotik alde egindakoak, paperik gabekoak... izandako atxilotuak Gurseratuak izan zirenean.

Gurseko zelaia, orduan eta bere bukaera arte, agintari frantziarren menpe egon bazen ere, Europa naziaren kate errepresiboaren beste kate maila tamalgarri bihurtu zen. Harrera gune bezala hasi zen errepresio latzenaren tresna bitarte bihurtu zen. Egun 1930-1940 gerren tartean hor egondakoen omenaldia prestatzen ari garenean, beharrezkoa da gogoraraztea 2017ko Europan 1939ko Gurseko txarrantxak zein askatasunik eza direla gure "harrera" milaka errefuxiaturentzat.

Lohizune Amatria
Sarean bideoak ikusten ari nintzela, honako hau gertatu zitzaidan aurrekoan. Ez dakit ongi nola, baina, tarte bat pasata, Nigeriako bideoak ikusten ari nintzen. Gobernuz kanpoko erakundeek egiten dituzten horietakoak ziren gehienak. Ha...

Saioa Alkaiza

Tabernen Port Aventura bat da Alde Zaharra; entzierroaren ibilbidearen bueltan atondutako hiriaren maketatxo bat; Iruñerri osoko biztanleek ostegun, ostiral eta larunbat gauak pasatzeko aisialdi eremua; betikoa, baina gero eta betiko denda gutxiago dituen tokia; argazkiak egiteko agertoki atsegina; behin edo behin paseoan ibiltzeko zonaldetxoa; sanferminetan lolololololo ahalik eta altuen kantatzeko lekua; guiri-ek Navarrerian daudenak erretratatzeko antzerkia; Donejakue bidea egiten duten xira azpiko erromes makila eta mapadunek noraezean doazenean zeharkatu beharreko herrixka hura.

Eta Iruñeko Turismo Sailaren postal bat da Mercaderes, hanburger kate multinazional batek neonezko argiz bete duena. Unibertsitarioek ostegundu eta ilunabarrean auzokiderik gabe bizigabetu duten zonaldea, Navarreria, data seinalatuetan bizikletarekin igaro ezinezko toki hori. UPNren garaiotan abandonatutako kale ilun eta urruna, Jarauta; aparkalekudun ez-lekua, Gazteluko plaza, argazkietarako prest dagoen bihotzik gabeko pasaleku hori. Terrazek hartu dute San Nikolas, eta hutsik dagoen eraikin handi bat dago Konpainia kalean.

Alde Zaharra garai batean gutxi batzuek nahi izan zutena da, eta bertako elkarte eta bizilagunei esker, oraindik ere —eta eskerrak— eferbeszentzia etengabean dagoen gunea: herri baratzea hazten ikusi duen lekua; kaleetako jaiak sekula ahantzi ez dituena; herri mugimenduko eragileen bilerek egunez egun bor-borka jartzen dutena; kale abestien gunea; inprobisazioarena; herri kulturarena; euskararena; tokiko dendena; guztiona eta inorena; begi zuloekin parrandan eta lanerako bidean, erosketak egiten zein lagunekin solasean ikusten gaituena. Gure auzoa.

Bi ereduen arteko Iruñe horretan, faktore berri bat sartu da azkenaldian: guk, orain, Picassoren Gernika ikus dezakegu etxeko leihotik, erresistentziaren sinboloa, gerraren krudelaren oinazea, oroimenaren zertzeladak, antifaxismoaren ikurra. Bada aldaketa txiki bat: begi itxurako lanpara barruko bonbillak okupazioaren marrazki txikitxoa dauka, horiz margotuta. Kolore ukitu bat da grisaren artean, argi errainu bat. Gaztetxe bat jaio da Euskal Jai eraitsi zuten horiek bizirik gabe utzi nahi izan zuten auzoan.

Zoritxarrez, instituzioen eta herri mugimenduen arteko kinka gisa hartu nahi izan dute ezkertiar batzuek eztabaida. "Gauzak ez dira hala egiten" mantra higatuegiaren jabe, handiustetik abiatutako hausnarketak eginez, ustezko egiaren jabekuntzan, autogestiotik eta autonomiatik sortu den hori beste xendra batetik zuzentzeko nahian. Beste asanblada batean ibilitako zenbati ahantzi ote zaion zer den kolektibitatea eta asanblearismoa?

Eta, dena dela, esanak esan, gertatu dena da urte mordoa hutsik zeraman eraikin batek ateak ireki dituela, ehunka bizilagun batu direla, Rozalejos, inorena izatekotan, herriarena dela berriz, eta ez hautsa pilatzen ari den munstro bat. Errealitatea da "bazen garaia!" izan zela gehien errepikatutako esaldia auzokideei begira antolaturiko bisita gidatuan.

Militar batek eraiki eta markesen etxea izandako jauregiaren balkoian hariz egindako koloretako eskulanak ikusterakoan, irribarre txikia margotzen zait niri. Are distiratsuago dago Navarreria, Gernika-ren argipean.

Lur Albizu Etxetxipia
Ez da egun batetik besterako kontua. Aldaketa guztiek behar dituzte lanketa handiak. Aldaketak egosten aspaldi jartzen dira; prestatutakoa borborka hasten denerako eternitatea pasa daiteke. Batzuetan, ez da aldaketarik etortzen, e...