“Kultura buru asko salbatzen ari da krisi gogor honetan”
Api 24, 20202024-02-02Elkarrizketa, Elkarrizketak0

“Kultura buru asko salbatzen ari da krisi gogor honetan”

Uxue Rey Gorraiz

2008ko apirilaren 14an sortu zen Nafarroako Ganbera Abesbatza. David Guindano (Iruñea, 1973) izan zen sustatzaileetako bat. Iruñeko Ganbera Abesbatzan aritua zen ordura arte, baina desadostasun batzuengatik kaleratu, eta talde berri bat sortzea erabaki zuen, berarekin batera abesbatza utzi zutenekin.

Krisi ekonomikoa larritzen hasi zenean sortu zenuten Nafarroako Ganbera Abesbatza. Nolakoak izan ziren hastapenak?

Hasiera oso zaila izan zen, baina zorionekoak izan ginen hein handi batean. Abesbatzako kideak oso gogotsu aritu dira beti, hori da garrantzitsuena, baina instituzioen babesa ere sentitu genuen garai hartan, bai Iruñeko Udalarena, baita Nafarroako Gobernuarena ere, bereziki. Gogoan dut estreinakoz beste norbaitek kontratatuta eskaini genuen lehen kontzertua: Iruñeko Baluarten izan zen, Euskaltzaindiak Pirinioetako hizkuntzei buruz antolatutako kongresu batean.

Zertan oinarritzen da zuen lan egiteko modua?

Asko gustatzen zitzaidan nola egiten genuen lan Iruñeko Ganbera Abesbatzan errepertorioarekin, eta, beraz, alde horretatik, berdintsu egiten dugu guk ere betidanik. Ikertu eta aztertu egiten dugu errepertorio lokala —eta ez folklorikoa bakarrik, baita historikoa ere—, hor asko baitago egiteko. Dena dela, berehala ohartu ginen espezializazioa oso inportantea zela, eta horregatik sortu genituen hainbat talde. Horrek aski bereizten gaitu besteengandik.

Lau talde dituzue. Nola koordinatzen duzue horien lana?

Lan egiteko modua aldatu egiten da taldearen arabera. Kontuan izan behar da talde bakoitzak, oro har, musika genero eta estilo desberdinak lantzen dituela. Antzinako musika lantzen duten taldean, esaterako, kantariak berberak dira ia beti. Musika klasikoa eta folklorikoa kantatzeko, berriz, taldeak aski handiagoa behar du izan, eta kantari desberdinek hartzen dute parte proiektuaren arabera. Jazzy Leap-en taldea itxia da, eta txikixeagoa. Azkenik, Heptameron taldea dugu, eta emakumez dago osatua.

Nola sortu zen talde hori eratzeko ideia?

Ikusi genuen emakumezkoen ahotsak izugarri onak zirela gurean, eta pentsatu genuen gauza oso interesgarriak egin zitezkeela. Gainera, oso garrantzitsua da historikoki emakumeek egindako sorkuntza artistikoei erreparatzea. Ez bakarrik emakumezkoak direlako, jakina. Esan beharrik ez dago sekulako kalitatea duten lan askori ez zaiela aitortzarik egin egileak emakume izate hutsagatik. Horregatik ikusten dugu beharra. Gainera, aldarrikapenak egiteko bide ederra da artea.

Taldea Beatriz Agirrek zuzentzen du, denbora laburra daramate, baina sinetsia nago taldeak etorkizun oso ona duela.

Nola deskribatuko zenuke entitatea gaur egun?

Seriotasunez eta zintzotasunez lantzen dugu musika. Ahalegintzen gara beti musika lanaren sortzailearekiko errespetu handiz aritzen, eta musika bera ere errespetatzen. Interpreteak nolabaiteko askatasuna izatea ere beharrezkoa da, baina kontu handiz egin beharra dago konpositoreari eta lanari traiziorik ez egiteko.

Zergatik ematen diozue lehentasuna bertako musika-lanei?

Konpromisoa hartu dugu bereziki gure herrialdearekin lotutako musika zabaltzeko, hein handi batean gure musikak egin baikaitu ezagun munduan. Jendea ez da ohartzen Euskal Herriak eta, zehazki, Nafarroak nazioarteko musika sorkuntzari egin dion ekarpenaz, Mendebaldeko kulturari bereziki. Deus gutxi dakigu orokorrean. Horregatik guztiagatik, garrantzitsua iruditzen zait kanpora salto egitea, baina beti jakinik nondik abiatu garen.

Berriki, bat egin duzue Nafarroako hainbat kultur eragilek koronabirusaren krisiaren harira kaleratutako manifestu batekin. Zer salatu nahi duzue?

Guztioi eragiten digun hondamendi honetan gu ere kontuan har gaitzaten nahi dugu, eta, bestalde, ohart daitezen zenbat ematen dion kulturak gizarteari. Nire ustez, behintzat, premia beharrezkoen artean dago kultura, baina, oro har, ez dugu ikusten kulturak askatasuna ematen duela. Horrek, baina, kritikoago ere bihurtzen gaitu, eta agintariek badakite hori ez zaiela komeni.

Itxialditik modu mailakatuan ateratzen bagara, askok diote kultura izanen dela azkenetakoa jardunera itzultzen.

Zoritxarrez, kultura hutsaren hurrengoa da askorentzat. Batzuek aisialdi soil gisa ikusten dute, eta hori ez da hala, nik uste dut kontrakoa dela guztiz. Seguru nago kultura buru asko salbatzen ari dela krisi gogor honetan. Gure barrenarekin komunikatzen laguntzen digu, eta besteekin enpatiaz jokatzen ere bai. Behar-beharrezkoa dugu beti, eta, orain, are gehiago.

Nola eragin dizue krisiak zuei?

Aurreikusita genituen kontzertu guztiak oraingoz bertan behera utzi behar izan ditugu. Martxoaren 21ean oso hitzordu garrantzitsua genuen, Madrilgo Auditorium Nazionalean kantatu behar genuen, Bach Vermut zikloaren barrenean. 2.000 sarrera baino gehiago saldu ziren. Zorionez, atzeratu eginen da, eta aukera dagoenean kantatuko dugu.

Zuen eguneroko jardunean, nola ari zarete moldatzen?

Saiatzen ari gara abesbatzako kideekin etengabe harremanetan egoten. Partiturak bidaltzen dizkiegu, ahal den neurrian ikasteko. Oraingoz ez dugu entsegu birtualik egin, baina ez dut baztertzen.

Nola espero duzue gauzek aurrera egitea?

Musika egitea maite dugu; kantatzeko bat eginen dugu baimena izan bezain laster. Egoerari nola eginen diogun aurre, arrastorik ere ez. Ziurgabetasuna erabatekoa da.

Iritzia: Kaiolako txoriak
Api 24, 20202020-04-23Albisteak, Iritzia, Nafarroa0

Iritzia: Kaiolako txoriak

Naiara Elola
Askatasuna. Azken egunetan hankamotz dago. Gure bizitzak askatasunez gobernatzea zein garrantzitsua den jabetu gara. Horretarako balio izan du, behinik behin, COVID-19ak eragindako pandemiak. Bihar, sei aste izango dira etxean itxita gaude...

Joxe Ulibarrena eskultore eta etnografoa hil da, 96 urterekin
Api 21, 20202020-04-21Albisteak0 0

Joxe Ulibarrena eskultore eta etnografoa hil da, 96 urterekin

Iñigo Astiz-Berria Sartagudako Memoriaren Parkean dagoen eskultura da seguruenik Joxe Ulibarrenaren lanik ezagunen eta ikusiena (Azkoien, Nafarroa, 1924- Iruñea, 2020), eta ez da kasualitatea. Hiru giza figura irudikatzen ditu altzairuzko pieza monumental horrek, elkarri besarkatuta, tiro zuloak diruditen hutsunez josita. 11 urte zituela hil zioten aita artistari 1936ko gerran altxatutakoek, eta bere ibilbidean oso lotuta joan dira beti memoria historikoa eta...

Joan den paisaiaren bila
Api 17, 20202020-04-16Albisteak, Asteko Gaiak, Nafarroa0

Joan den paisaiaren bila

Edurne Elizondo
Baztan-Bidasoko margolariek huts egin diote aurtengo udaberriari. Koronabirusaren pandemiak etxean itxi ditu, eta, ondorioz, ezin izan dute hilabete oroko konpromisoa bete: ezin izan dute kanpora atera margotzera, mihisea eta pintzelak ...

Berandu, baina garaiz
Api 17, 20202020-04-16Albisteak, Ekonomia, gaiak, Nafarroa0

Berandu, baina garaiz

Uxue Rey Gorraiz
Askotariko ekitaldiak, jarduerak eta kanpainak bertan behera gelditu dira koronabirusaren krisiak herritarrak nor bere etxean gelditzera behartu zituenetik. Ohiko erritmoari eutsi dio udaberriak, baina udaberriarekin batera ailegatzen ...

Konfinamenduaren mende
Api 17, 20202020-04-16Albisteak, gaiak, Gizartea, Nafarroa0

Konfinamenduaren mende

Edurne Elizondo

Konfinamendua hasi aurreko batzuen eta bertzeen egoerak markatu du batzuen eta bertzeen itxialdia nolakoa den; herritar anitzentzat, bakarraldiak ekarri du aurretik zaila zen egunerokoa gehiago zailtzea. Gizakia Helburu fundazioak droga mendekotasunen bat dutenak artatzen ditu, eta haiei so egiteko beharra nabarmendu du erakunde horrek, bereziki egunotan.

Fundazioko kideen eguneroko lanari ere eragin dio koronabirusaren pandemiak sortutako alarma egoerak, baina, hala eta guztiz ere, lortu dute kudeatzen dituzten hiru programei eustea. Programa horiek helburu dute mendekotasunei aurre egitea, bai eta herritarrak konfinamenduaren mende diren garaiotan ere.

Fundazioak komunitate terapeutikoa du, Lizarran, batetik. "Laguntza gehien behar dutenentzako programa da hori", azaldu du Gizakia Helburu erakundeko kide Kristina Illescasek. 35 pertsona artatzen dituzte, egun, programa horren bidez. Illescasek, bertzetik, Aldatu programa zuzentzen du, eta, horretan, astean behin edo bitan artatzen dituzte erabiltzaileak, zentroan gelditu gabe. 150 pertsona inguruk parte hartzen dute programa horretan. Suspertu izenekoan, berriz, prebentzio lana egiten dute fundazioko kideek, arriskuan egon daitezkeen nerabeekin. Programa horretan 41 gazte eta haien familiak artatzen dituzte.

"Alarma egoera ezarri zutenetik, lehen aurrez aurre egiten genituen lanak orain telefonoz edo Internet bidez egin behar izaten ditugu", kontatu du Illescasek. Hau da, Suspertu eta Aldatu programetako erabiltzaileak ez dituzte fundazioak Iruñean duen egoitzan hartzen orain. Lizarrako komunitate terapeutikoaren egoera bertzelakoa da. "Lizarran, bertan behera utzi behar izan ditugu asteburuko irteerak eta bisitak, erabiltzaileen osasuna bermatze aldera". Erabiltzaileok, beraz, zentroan ari dira betetzen beren konfinamendua.

Neurriak, martxan

"Ez da erraza; batzuek seme-alabak dituzte, eta egunotan ezin dituzte ikusi ere egin. Telefono bidezkoa da duten harremana", azaldu du Illescasek. Segurtasuna bermatzeko neurriak hartu dituzte zentroan, erantsi duenez, eta nabarmendu du oraingoz ez dela inor gaixotu. "Segurtasun distantziari eusteko markak margotu ditugu lurrean, adibidez, eta bazkaltzeko eta afaltzeko txandak antolatu ditugu. Terapeutek ere ohi baino lanaldi luzeagoak egiten dituzte, ahalik eta jende gutxien joateko. Finean, gu gara erabiltzaileak kutsa ditzaketenak".

Lizarrako erabiltzaileen jarrera txalotu du Illescasek. "Egoera zaila izan arren, ongi moldatzen ari dira. Badakite egoerak denoi eragiten digula, eta ez dagoela beste aukerarik".

Lizarrako erabiltzaileek Gizakia Helburu fundazioko profesionalak dituzte ondoan. Bertzelakoa da zentroan gelditu gabe artatzen dituzten erabiltzaileen egoera, eta horiekin du kezka handiena Illescasek. "Erabiltzaileok artatzen jarraitzen dugun arren, eskaintzen ahal dugun arreta ez da ohi bezain sakona", onartu du. Egoerak baldintzatuta ari dira Gizakia Helburu fundazioko kideak lanean, finean.

Erabiltzaileek etxean duten egoerak ere markatzen du batzuen eta bertzeen sasoia, Illescasek erantsi duenez. "Argi dago itxialdiak denoi eragiten digula, eta, noski, are gehiago mendekotasun bati aurre egiten ari direnei. Etxean bakarrik diren pertsonentzat zailagoa izan daiteke egungo egoera; babes sarerik gabe, arriskua handiagoa da", nabarmendu du.

Antsietatea, ezinegona, tristura, asperraldia... Anitz dira bakartzeak eragiten ahal dituen emozioak, eta, horiek kudeatzeko zailtasunak daudenean, arazoek okerrera egin dezakete, Illescasek erran duenez. Argi du kontsumitu nahi duenak kontsumituko duela. "Alarma egoeran egon arren, nahi duenak erosi eginen du". Droga batzuk erostea ez da zaila, Illescasek aipatu duenez: "Alkoholaren salmentak gora egin du dendetan konfinamendua hasi zenetik".

Orain gertatzen ari denaren ondorioak ez dira berehala agerian geldituko. Hori uste du Illescasek, eta, ondorioz, adi egoteko beharra nabarmendu du. Konfinamedua luzatzen bada, gainera, ekar ditzakeen ondorioak are larriagoak izan daitezkeela erantsi du.

Nerabeen egoerari ere so egin nahi izan dio, bereziki, Gizakia Helburu fundazioko kideak. "Lagunekin egoteko garaia dute oraingoa, baina gurasoekin egon behar dute etxean, halabeharrez. Ez da erraza". Fundazioko erabiltzaileen artean, halere, anitzek konfinamendutik zer ikasi atera dutela erran du Illescasek: "Elkarrekin egon beste aukerarik ez dutenez, beren arteko harremana lantzeko urratsak egin dituzte, eta emaitza ona izan da".

Gizakia Helburu fundazioak duela ia hiru hamarkada hasi zuen bere bidea, eta berrogei profesional ditu: medikuak, psikologoak, hezitzaileak eta pedagogoak ari dira lanean. Bakartze garaiotan ere bai.

Iritzia: Suntsitu, eraikitzeko
Api 17, 20202020-04-16Albisteak, Iritzia, Nafarroa0

Iritzia: Suntsitu, eraikitzeko

Lur Albizu Etxetxipia

Gauza gutxi dakigu: akaso, atzean utzi dugun mundu hura ezagutzen dugu bakarrik, eta hori da errealitatearekiko dugun lotura bakarra. Memoria. Zer ginen eta nola bizi ginen gogoratzea. Dagoeneko hilabete luze daramagu etxean itxita, eta gure aurretik mundu oso bat pasatu dela ematen du. Ezer ez da berdina izanen: hobe dugu ahalik eta lasterren onartzea.

Hasteko, normal deitzen dugun egoerara bueltatzeko denbora falta zaigulako oraindik. Eta, jarraitzeko, hausnarketarako tartea eman beharko ligukeelako (batzuentzako) itxialdi derrigortu honek: beharbada normaltasun hori ez zen bizigarria. Beharbada aldatu beharko genuke. Beharbada pentsatu beharko genuke zer herritan bizi nahi dugun. Pentsatzeko tartea, izan, badugu. Aurretik ere ebidenteak izan zitezkeen kontuak are argiago ikusi ahal izan ditugu aste hauetan.

Adibidez, osasun publikoan inbertitzeak duen garrantzia ez dela txikia, ospitaleetako oheak ez direla zenbaki huts. Osasun publikoa ez dela bakarrik etxean geratzea: isolamenduak eta bakardade behartuak ere hiltzen gaituztela; eta, luzera, hankak mugitzera ezin ateratzeak ondorio larriak ekarriko dizkiela, adibidez, pertsona zahar dezenteri. Osasuna ez dela bakarrik gaixorik ez jartzea. Itxialdiak bestelako ondorioak ere ekarriko dizkigula.

Adibidez, zein garrantzitsuak diren oharkabean pasatzen zaizkigun (edo pasarazi dizkiguten) lanbide horiek: garbitzaileak, supermerkatuetako langileak, suhiltzaileak, udaletan lanean ibiltzen direnak, nekazariak, etxe ondoan duzun dendari hori. Haiek mugitzen dute gure ezinbesteko mundua, eta ez beste inork; traba guztien gainetik jarraitu dute lanean, babes neurri nahikorik gabe, jaiegunetan dendak ireki behar izanda, arriskuak hartuta… Eta hausnar dezakegu agian etxe ondoko denda hori inportantea dela guretzat, inportantea ez ezik, ezinbestekoa. Zaintzen gaituztenak zaintzeko betebeharra dugula, eta mundua sustengatzeko ezinbestekoak diren pertsona horiek ezagutzen ditugula eta ondoan bizi direla. Ez dutela supermerkatu izenik (auzo eta herri-merkatuen antz handiagoa dutela, denda txikiena, zuzenean saltzen duten ekoizleena).

Adibidez, pentsatu beharko genuke zergatik bilakatzen den hain erraz osasun-langileentzat zen txaloa poliziarentzat txalo ere; zenbat garbiketa-operazio dauden martxan. Bizilagunak beti poliziaren gainetik jarri nahi ditugunok kontraofentsibari ekin beharko diogu. Pentsatu beharko genuke zenbat beldur geratuko zaizkigun iltzatuta, nola sendatuko ditugun kalera kezkaz atera ondoren sortutakoak.

Ez da beste ezer berriz berdina izanen. Komunitatean ekin beharko diogu honi; mundua aldatu nahi dugunok bizitzeko beste modu batzuk jarri beharko ditugu mahai gainean; elkar babesteko guneak, momentuak, ohiturak hartu beharko ditugu; kalera atera, berriz, beste modu batean igual, berriz betetzen ditugun arte: asko galdu dugu honen guztiaren aurretik ere. Komunitatea, emantzipazioa, burujabetza behar ditugu arnasteko eta bizitza hobeak eraikitzeko.

Sekula hiltzen ez diren arrosak
Api 10, 20202020-04-08Albisteak, Asteko Gaiak, Gizartea, Nafarroa0

Sekula hiltzen ez diren arrosak

Edurne Elizondo

Arrosak eramaten zituen alabaren hilobira, eta, etxean ere, bi arrosa izaten zituen beti, haren omenez". Maria Angeles Berazak egiten zuenaz ari da Asier Aristregi. Alicia Aristregiren ama zen Beraza, eta Asier Aristregiren amatxi. Argazkilaria da Asier Aristregi, eta Las rosas nunca mueren (arrosak ez dira sekula hiltzen) erakusketa egin zuen 2016an, bere familiako bi emakume horien inguruan. Biek sufritu zuten indarkeria matxista, amak eta alabak. "Amatxi Irañetan jaio zen; errotariaren alaba zen. 9 urterekin bidali zuten medikuaren etxera lanera. Amatxik kontatzen zigun inoiz ez zuela gurasoen berotasuna sumatu; ezkondu zenean ere, tratu txarrak sufritu zituen", kontatu du Alicia Aristregiren iloba eta Angeles Berazaren bilobak, Bartzelonatik.

"Amatxi eta izeba ziren familiaren euskarri", erantsi du Asier Aristregik. Alicia Aristregi bere senar ohiak hil zuen, 2002ko apirilaren 9an, Atarrabian. Maria Angeles Berazak arrosak eramaten zituen haren hilobira, eta, etxean ere, bi arrosa izaten zituen beti alabaren omenez. "Azkenekoz ikusi nuenean ere, arrosak baziren amatxiren etxean". 2013ko abenduaren 9an zendu zen Beraza, Uharten.

"Iragarritako hilketa"

Uharten bizi da oraindik ere Eugenio Aristregi, Aliciaren neba. 2002ko apirilean, Eugenio Aristregik gogor salatu zuen epaileen utzikeria, eta "iragarritako hilketatzat" jo zuen arrebaren aurkako erasoa. Izan ere, urte hartako urtarriletik, hogei salaketa baino gehiago jarri zituen emakumeak senar ohiararen kontra. Emaztearengana ez hurbiltzeko agindua ere bazuen Jesus Gil Pelaezek; baina, hala eta guztiz ere, 2002ko apirilaren 9an, gizonak labankadaz hil zuen emakumea.

Alicia Aristregik 37 urte zituen, eta bi semeren ama zen. Semeak eskolan utzi eta gero hil zuen Gil Pelaezek emakumea, lagun batekin billabesaren zain zenean. Gizona autoz ailegatu, ibilgailutik jaitsi, eta zuzenean joan zen Aristregirengana. Emakumea ihes egiten saiatu zen, baina senarrak iletik heldu zion, eta bihotzean sartu zion eskuan zeraman labana. Lehen labankada horrek hil zuen Alicia Aristregi, baina bertze lau eman zizkion Gil Pelaezek emaztearen gorpuari.

Alicia Aristregiren hilketak astindua eman zion Nafarroako gizarteari. Indarkeria matxistaren auzia hizpidera ekarri zuen, bere gordinean, eta erakunde publikoek ezin izan zuten bertze alde batera begiratu: mugimendu feministaren aldarriei so egin behar izan zieten, azkenean. "Hagitz gogorra izan zen Alicia Aristregiren hilketa; kolpe latza hartu genuen, eta neurriak hartzeko beharra agerian utzi zuen gertatutakoak", nabarmendu du Astelehen Lilak elkarteko Tere Saezek.

Jesus Gil Pelaezek 39 urte zituen emaztea hil zuenean. Alicia Aristregiren gorpua karrikan utzi, eta ihes egin zuen. Hurrengo egunean, Foruzaingora deitu zuen, eta bere burua entregatu. 2003. urtean epaitu zuten, eta 22 urteko espetxe zigorra ezarri zioten. Zinpeko epaimahaiarekin egindako prozesua izan zen Gil Pelaezen kontrakoa: lehenengoa, genero indarkeriako kasu batean.

"Aristregiren hilketa inflexio puntu nabarmen bat izan zen, eta ekarri zuen Nafarroako Parlamentuak onartzea genero indarkeriaren aurkako lehendabiziko legea", erantsi du Saezek. Mugimendu feministak bultzatutako legea izan zen hori. 2002. urtekoa da testua, baina 2003an moldatu zuten, lehen aldiz. Legea garatzeko araudia geroago hasi ziren egiten, 2005. urtean, eta 2007ra arte ez zuten onartu. 2015ekoa da azken berrikuntza: horri esker, jada ez da ezinbertzekoa emakumearen eta gizonaren arteko bikote harremana egotea, erasoa indarkeria matxistatzat hartzeko.

Lege hori lortzeko bidean, urrats erabakigarria izan dira Aristregiren hilketak eragindako amorrua eta protesta. Gakoa izan da mugimendu feministak eta senideek egin dutela indarra, batera, Tere Saezen ustez. "Elkarlan horrek lortu du gaia mahai gainean jartzea, eta erakundeei presio egitea". Presio hori ez dagoenean, indarkeria matxistaren biktimak "zenbaki huts" bilakatzen dira. Estatistika bateko zati.

2003tik, adibidez, hemezortzi dira matxismoak hildako emakumeak Nafarroan. Kopuru hutsetik harago, "pertsonak daude atzean". Pertsona horien historiak eta istorioak ezagutzeko eta kontatzeko beharra jarri dute Astelehen Lilak taldeko kideek agerian, eta erakunde publikoei egin diete deia, emakumeon memoria berreskuratzeko lan egin dezaten, hain zuzen.

Memoria berreskuratzeko ariketa bat izan zen Asier Aristregiren Las rosas nunca mueren 2016. urteko erakusketa, neurri handi batean. Uhartera eraman zuen bidaia egin zuen, amatxirekin eta izebarekin partekatutako espazioak berriz bizitzeko. "Amatxiren etxean bazen panpinez betetako gela bat. Panpinen gela erraten genion haurrok. Izeba gela horretara itzuli zen senarra utzi eta gero".

Indarkeriaz betetako bide bat atzean utzi, eta hutsetik hasi nahi izan zuen Alicia Aristregik. Horregatik itzuli zen Uhartera, sorterrira. Bederetzi anai-arrebako familia batean hazi zen Aristregi; emakumeen artean gazteena zen; gizonen artean, berriz, Luis Mari Aristregi da gazteena, eta haren seme da Asier Aristregi.

"9 urte bertzerik ez nuen izeba hil zutenean, baina gogoan dut haren irria; emakume bizia zen, eta bera zen familia batzen eta mugitzen zuena", gogoratu du. Familia eta lagunak maite zituen Alicia Aristregik. Musika ere bai. "Bizitza maite zuen", laburbildu du haren ilobak.

Dolua egiteko proiektua

Jesus Gil Pelaezek labankadaz akabatu zituen Alicia Aristregiren proiektu guztiak, duela hemezortzi urte. Hilketak gizarte osoa jo zuen, baina. berezki, noski, emakumearen familia. Izebaren heriotzak zenbateraino eragin dion, horretaz amatxi hil eta gero konturatu zen Asier Aristregi, halere. "Orduan ikusi nuen argi. Konturatu nintzen alabaren hilketak erabat baldintzatu zuela nire amatxiren egunerokoa, bai eta gurea ere, gainerako senideona, alegia. Horregatik erabaki nuen erakusketa egitea; doluari aurre egiteko modu bat izan da, nolabait erranda".

Izebaren hilketak indarkeria matxistaren aurrean kokatu zuen Asier Aristregi. Eta izeba oroitzean, bere familiak jasan duenaren gisako galerak izan dituztenak ere gogoratu nahi izan ditu argazkilariak. Alicia Aristregiren hilketak gogor jo zituen Atarrabia eta Uharte, 2002an. Ez da, tamalez, herriok eta ingurukoak ukitu dituen kolpe bakarra izan. 2017an, Burlatan Blanca Esther Marques hil zuen haren bikotekideak, eta Ultzama ibaira bota zuen gorpua, Arren. 2018an, berriz, 38 urteko Natalya Baluk hil zuen haren senarrak Uharten. Abuztuan jazo zen hilketa. Hilaren 25ean emaztea komunean erori zela erranez deitu zuen larrialdi zerbitzuetara. Handik hiru egunera zendu zen emakumea, eta Foruzaingoak senarra atxilotu zuen.

Natalya Baluken hilketak karrikara atera zituen uhartearrak, bertze behin. Indarkeria matxistaren biktima guztiak omendu eta gogoratu zituzten herritarrek, herriko plazan. Biktima guztiak omendu eta gogoratu nahi ditu Alicia Aristregiren aldeko plakak ere, Atarrabian, emakumea hil zuten tokian. Billabesaren zain zen Aristregi orduan. Eta billabesatik plakari egiten zion so Asier Aristregik, Nafarroan bizi zenean. Han ere loreak izaten dira Aristregirentzat. Errotik moztuta ere, sekula hiltzen ez diren loreak.

Indarrez eutsi dio
Api 10, 20202020-04-08Albisteak, gaiak, Gizartea, Nafarroa0

Indarrez eutsi dio

Edurne Elizondo
Semea jolasean da, amak telefonoz hitz egiten duen bitartean. Tarteka, haurraren algara gailentzen zaio Eva Jimenez Blancoren kontakizunari. Umeak ere zerbait erran nahiko balu bezala. Indarrez egiten du oihu eta irri; gurasoek ere bai....