"Garai historikoa" bizi du Iruñeko Mendillorri auzoak, Armando Lopez de San Roman (Iruñea, 1966) Auzo Elkarteko presidenteak dioenez. Fruituak ematen hasia da auzokideentzako lokalak eskuratzeko borroka. Joan den asteburuan, okupazio sinbolikoa egin zuten, Mendillorriko Jauregiaren kudeaketa bizilagunen esku utz dezatela eskatzeko, eta Iruñeko Udalarekin izandako lehen kontaktuak bide onetik doaz. Auzoan ilusioa nabari dela dio Lopez de San Romanek.

Zer behar du Mendillorrik?

11.400 biztanle inguru gara. Gainera, bada datu esanguratsu bat, azpimarratzea komeni dena: populazioaren %37 osatzen dute 20 urtetik beherakoek. 1990eko hamarkadan, baby boom-a izan zen, alegia, Europa osoko jaiotza tasarik handiena izan zen Mendillorrin. Oro har, bi seme-alaba dituen bikotearena da biztanleen profil nagusia, baina bada ere adineko jendeak osatzen duen %10eko multzo bat. Beraz, auzoa sortu zenetik 20 urtera, esan dezakegu aniztasun handia dagoela. Nafarroako Gobernuak Iruñeko Udalari auzoa eraikitzeko lurzorua eman zionean, konpromisoa hartu zuen azpiegiturak eraikitzeko. Egia da osasun etxea eta trinketa —kiroldegiaren funtzioa betetzen duena— egin direla, baina ez dira nahikoa izan horrenbeste ume eta gazterentzat. Horregatik, aspalditik dago mahai gainean gazteentzako espazioen eskaera, haien ekintzak egin, eta bildu daitezen.

Lokalen eskaera gauzatzeko plataforma sortu duzue auzoko eragileek.

Bai, hori da. Gure asmoa auzoko eragileen iritzia jasotzea da, proposamenak Iruñeko Udalera eramateko. Auzoko hamabost eragileri egin diegu gonbita, eta oraingoz, hamar eragilek parte hartzen dugu plataforman. Talde txikiago bat ere eratu dugu, funtzionamendua arintzeko, eta Iruñeko Udalarekin hitz egiteko mahai bat sortu dugu, lokalak izateko ametsa egia bihurtzeko.

Mendilloriko Jauregian nahi duzue espazio hori eraiki.

Bai. Mendillorrin bada XIV. mendeko jauregi bat, Nafarroako Gobernuaren jabetzakoa. Oso historia luzea du, eta polita da, baina hutsik egon da nik Mendillorrin daramatzadan hogei urte hauetan. Orain dela hamar urte, kanpoko paretak indartzeko lanak egin ziren. Iruñeko Udalari proposatu diogu eraikina eska diezaiola Nafarroako Gobernuari eta, zehazki, Nasuvinsa enpresa publikoari. Aste honetan bilera bat izan dugu udalarekin, eta badirudi hori egingo dutela. Jauregia lortuz gero, proiektu estrategiko bat egin dezala eskatu diogu udalari, lokala guk eskatzen dugun erabilerarako egokitzeko zenbateko inbertsioa beharko den kalkulatzeko.

Joan den asteburuan sartu zineten jauregian.

Modu sinbolikoan sartu ginen, auzoan gaia zabaldu ahal izateko. Nasuvinsari baimena eskatu genion sartzeko; ez ziguten baimenik eman, baina esan ziguten sartuz gero ere ez zutela neurririk hartuko. Beraz, auzolanean barnealdea txukundu genuen, belarrak eta hondakinak garbituz, auzokideek jauregia barrutik ezagutu ahal izateko.

Udala estutzeko era izan al zen?

Esan dezakegu jauregiko ateetan joka ari garela. Badu presiotik pixka bat, urte asko daramatzagulako lokalak eskatuz, eta orain arte ez digutelako kasurik egin. Badirudi orain, udal gobernuan aldaketa gauzatu denez gero, posible izanen dela.

Zer motatako kudeaketa izango luke jauregiak?

Mota askotako kudeaketa ereduak egon daitezke. Guk Burgosko (Espainia) Tangente espazioa bisitatu dugu, eta Gernikako espazio bat [Astra] bisitatzeko asmoa ere badugu. Uste dugu sinergiak sor daitezkeela, eta ikasi eta irakats dezakegula beste esperientzia batzuk ezagututa. Guk ez dugu autogestioan esperientziarik, baina besteen erreferentziak hartu nahi ditugu. Hala ere, oraindik ez dugu kudeaketa eredua zehaztu.

Adin ezberdinetako jendeak partekatutako lokala litzateke?

Noski. Belaunaldien arteko erreleboa bultzatu nahi dugu, eta lokalera gazte zein zaharrak etortzea nahi dugu. Uste dugu elkarrekin bizi gaitezkeela, eta gai garela gizarte sektore guztietarako programa erakargarri bat osatzeko. Ez dugu bazterketarik nahi, ez politikagatik, ez eta arraza, etnia, erlijio edo bestelako arrazoiengatik ere. Oso lokal gardena nahi dugu, plurala eta parte hartzailea.

Lokalen eskaerarekin batera, igogailua jartzea izan da auzoko aldarrikapen nagusia, adineko jendearen aldetik, batez ere. Udal berriak, ordea, alboratu du UPNk onartu zuen proiektua.

Udalak azaldu digunez, Nafarroako Unibertsitateak mugikortasun bertikalari buruzko jardunaldiak antolatu ditu, eta udalak dirua eman die Mendillorriko mugikortasunari buruzko ikerketa orokorra egin dezaten. Esan zigutenez, igogailuaren gaia oraingoz alde batera utzi dute, ez UPNren proposamena izan zelako, baizik eta iruditzen zaielako gastu handiegia dela (800.000 euro inguru). Gainera, igogailuak arazoa erdizka baino ez duelako konpontzen. 20 metroko tartea lotuko luke, baina bide erdian. Lortu beharko genuke adineko jendea osasun etxera erraz iritsi ahal izatea auzoko lekurik urrunenetik. Horregatik, bestelako alternatibak aztertzen ari da udala: besteak beste, bi norabideko billabesa bat. Beraz, adituen eskuetan jarriko dugu arazoa, eta bizilagunen iritziak jasoko ditugu. Oraingoz, ondorioztatu dugu auzokideok ezin garela gure artean lehiatu, hainbat lehentasun daudela, baina denak direla beharrezkoak. Norabide berean arraun egiten saiatu behar dugu, alde guztiak pozik egoteko. Helburua auzokide guztien ongizatea eskuratzea da.

Idazten hasi zenean, Juan Goñik (Tafalla, 1968) ez zuen liburu bat argitaratzea espero. Basora joaten zenean sentitzen zuena islatu nahi zuen soilik. Haren enpresak eskaintzen dituen bisita gidatuetan jendea zer sentitzera irits daitekeen erakusteko idatzi, eta sare sozialen bitartez zabaltzen zituen testuak, erabat pertsonalak eta emozioz beteak. Jendeak gustuko zituela eta, testu sorta bat, zirriborro modura,Tundra argitaletxera bidaltzea erabaki zuen.

Nondik datorkizu baso eta naturarekiko maitasun hori?

Betidanik sentitu izan dudan zerbait izan da. Tafalla landa eremuko horretan jaiotzeaz gain, Felix Rodriguez De la Fuenteren goraldi garaian hazi nintzen. Natura beste begi batzuekin ikusten erakutsi zidan. Beste alor batzuetan ibili ondoren, azken urteotan naturaren munduan nabil lanean. Benetan gustatzen zaidana egiten dut orain: naturarekin harremana izan, eta lan egin aldi berean.

Liburuaren izenburuak lotura handia dauka irakurri ahal izango dugunarekin.

Liburuak ez du zerikusirik izango gida turistiko batekin. Basoetan ibiltzen naizenean sortzen zaizkidan sentimenduez hitz egiten dut liburuan. Basoek transmititzen dutena ez ezik, landa eremuko bizitzari buruzko hausnarketak ere badaude sartuta. Benetako bizitza da hori, errealitatea. Are gehiago, eguneroko albisteek ikusten uzten ez diguten errealitatea. Barruan daramatzadan basoen inguruko nire hausnarketak sartu ditut testuan. Horregatik aukeratu dugu izenburu hori.

Nola egituratu duzu liburua?

Lau zati nagusi izanen ditu. Urtaro bakoitza liburuko zait bat da. Izan ere, urtaro bakoitzean basoak igortzen dituen sentimendu eta sentsazioak erabat dira ezberdinak. Lau zati horietan banatutako testuez aparte, beste era bateko kontaketak ere sartu ditugu: landa eremuko bizitza eta mitologiaren inguruko testuak.

Zergatik sartu dituzu testu mitologiko horiek zure hausnarketen artean?

Entretenimendu modura sartu ditut batik bat. Basajaun, Olentzero eta joaldunei buruzko pasarteei lekua egin diet, besteak beste. Beti pentsatu izan dut basoa ulertzeko orduan hiru ikuspuntu garrantzitsu daudela: alde batetik,ikuspuntu ekologikoa. Bestetik, giza ikuspuntua edo gizakiak basoarekin zer egin izan duen. Azkenik, ikuspuntu mitologikoa. Euskal Herriko mitologia dagoen aberatsenetakoa da. Mitologiako pasarteek erakusten digute nola jokatzen zuten gure arbasoek naturaren misterioen aurrean.

Liburua osatzeko orduan, testu asko kanpoan utziko zenituen. Nola egin duzu hautaketa hori?

Mingarria izan da testuak kanpoan uztea. Aukeratzeko orduan, batetik, nire gustu pertsonala erabiltzen nuen, eta, bestetik, sare sozialetan irakurtzen nindutenen iritzia. Nik gustuko nituen eta jendeari gehien gustatzen zitzaizkion testuak hautatu ditut. Jatorrizko kontaketari eusten saiatu naiz. Moldatzen hasiko banintz, testu erabat desberdinak sortuko nituzke, nire egoera ez delako idatzi nuen garaiko berbera.

Testuak ez ezik, argazkiek ere berebiziko garrantzia dute.

Bai; liburua argazki bilduma baten antzekoa ere bada, hein batean. Euskal Herriko zein kanpoko argazkilariek lagundu didate argazkiekin. Zenbait argazkilarirekin, hemengoak ez direnekin, gidari ibili naiz basoan barrena, argazkiak ateratzeko lekuak bilatzen lagunduz. Izan ere, argazki gehienak Nafarroako basoetan ateratakoak dira.

Liburuan aipatu dituzun zenbait kokalekuri buruz ez duzu erreferentziarik ezarri. Zergatik?

Ez daukat arazorik liburuan agertzen diren tokiak non dauden esateko. Hala eta guztiz ere, basoetan nabilenean, basoak igortzen dizkidan sentsazioei buruz hitz egiten dut liburuan, ez basoko leku jakin bati buruz. Basoak bere osotasunean du garrantzia.

Mezu bat helarazi nahi diozu irakurleari liburu honekin. Zein?

Irakurlea ondorio garbi batera iristea nahi dut. Ez dakit, hala ere, zenbateraino lortuko dudan irakurlea ohartaraztea. Bizitzan benetako garrantzia duena alde batera uzten ari gara: sentimenduak, natura. Europako Banku Zentrala eta Nazioarteko Diru Funtsa ez dira errealitatea. Horrek ez digu jaten ematen. Horrelakoak ez zaizkigu benetan inporta. Gizakia naturarekin harremanetan dagoenean da benetan libre, jatorrizko bere lekuan. Basoan ezin da ezer erosi, ez dagoelako ezer saltzeko.

Gaztelaniaz idatzi baduzu ere, beste hizkuntzetan ere aurkituko ditugu zenbait testu.

Benetako kultura edo erreala ez da soilik hizkuntza batean oinarritzen; beraz, zenbait testu beste hizkuntza edo hizkuntza aldaera batzuetara itzuli nuen, hainbat pertsonaren laguntzarekin: aragoiera, Valentzia eta Kataluniako katalana. Horrez gain, Baztan, Sakana, Gipuzkoa eta Bilboko euskarara ere itzultzea lortu genuen. Euskaran arreta berezia jarri nuen, Europako hizkuntza zaharrenetarikoa izateaz aparte bere burua basoko hizkuntza gisa izendatu zuelako.

Basoarekin konparazio bitxi bat ere egin izan duzu noizbait.

Umetokiarekin konparatu izan dut. Garen bezalakoak gara basoa garelako. Joaquin Araujo nire lagunari hartu nion esaera hori. Gure eskuak,begiak eta gorputzeko atalak basora egokituta dauzkagu. Basora itzultzea jaio ginen lekura itzultzea bezala da. Inozo ginen lekura itzultzea da, kezkarik gabeko mundura. Umetokia.

Zer iritzi duzu UPNren gobernuak aurrera eramandako ingurumen politikaren inguruan?

Paira genezakeen hondamendi ekologikorik handiena sufritu dugu azken gobernuarekin. Nafarroako ubidea, AHTa eta beste hainbat proiektu kaltegarri. Promesa faltsuen azpian antolatutako proiektuak dira. Egitasmo horien bitartez landa eremua aberastu egingo zela promestu zieten bertakoei. Orain, Nafarroako ubideak, natura ez ezik, landa eremuko bizitza ere aurretik eraman dezake. Desertu bihurtuko dute Nafarroa. Ingurumen Departamentua izan da murrizketa gehien izan duena.

Gobernu berriarekin, esperantza berritu zaizu?

Espero dut gobernu berri honek ez duela aurrekoa ona egingo. Nafarroako ondare nagusia zaintzea espero dut haiengandik: natura eta basoa. Niri dagokidanez, kanpotarrak ez dira sanferminengatik etortzen. Hemen ditugun paisaia ikaragarriak ikustera etortzen dira. Basoak era baketsu batean erabiltzen ikasi behar dugu. Paisaiak mantenduz gero, bisitan etortzen jarraituko dute.

Beste liburu bat kaleratzea pentsatzen ari zara?

Oraingoz, ez zait burutik pasatzen. Liburu hau kaleratzea ametsa izan da. Jendeari gustatzen bazaio, ikaragarria izango da.

Sanferminetako zoramena amaitu eta gero, lasaitasuna ahalik eta lasterrena berreskuratu nahi izaten dute askok, eta, horretarako, bi asteko antzerki jaialdi lasaia izan daiteke aukera egokia. Erriberriko Antzerki Klasikoaren Jaialdiak ezaugarri hori badu, beste askoren artean. Jaialdiaren muina diren antzezlanek ez ezik, hainbat hitzaldik, tailerrek, erakusketak eta beste zenbait ekintzak ere osatuko dute bi asteko egitaraua. Zentzumenen festatik lasaitasunarenerako jauzia.

Zergatik Erriberrin?

Nafarroako antzerkigintzaren egoitza nagusia izan delako 80ko hamarkadatik. Antzerkigintzaren programazioa Nafarroan oso eskasa zen garaian, Erriberrin maila handiko antzezlan eta antzezleak ikusteko aukera izaten zen. Jaialdi mitiko baten gisa gogoratzen da Erriberrikoa. Horrexegatik gorde genuen bertan. Nafarroako antzerkigintzaren egoitza historikoa da Erriberri.

Hamaseigarren jaialdia da aurtengoa. Nola hasi zen proiektua?

Hasieran, Erriberriko Udalaren proiektua izan zen, oso-osorik. 2000. urtean jaio zen proposamena, eta 80ko hamarkadatik zetorren jaialdiari segida ematea zen helburua. 2004an, Baluarte aretoak martxa hartu zuenean, Erriberriko jaialdiaren egitarauaren zati bat hartu zuen bere gain. Ordutik aurrera, Nafarroako Gobernuaren jaialdi bihurtu zen. Finantzaketari dagokionez, 400.000 euro inguruko kostua du jaialdiak. Aurrekontua %100 Nafarroako Gobernuak jartzen du.

Eguna aldatu zuten 2005eko jaialdirako.

Kultura Departamentuak eta Artea Zabaltzeko Sailak antolatutako ekitaldi guztien kokapen logiko bat lortzeko erabaki genuen eguna aldatzea, hainbat jaialdik bat egin ez zezaten. Horrela, Erriberriko jaialdia, Cultur eta Lizarrako antzinako musikaren jaialdia lotu ahal izan genituen, elkarri traba egin gabe. Udako egitarau kulturala indartzeko erabili genuen egun aldaketa, batik bat.

Aurreko urteetako egiturari eutsiko dio jaialdiak?

Bai. 2011n estreinatutako egiturarekin segituko dugu. Bi sail nagusi izango ditugu oholtza nagusian: Joyas de Palacio (Jauregiko Harribitxiak) eta Clásicos de Aquí (Hemengo Klasikoak). Harribitxien blokeak estatuko obra berri eta famatuen erakustokia izatea nahi du. Hemengo klasikoak, berriz, Nafarroako antzerki konpainien antzezlanak biltzen ditu. Konpainia profesionalak eta amateurrak tartekatuko ditugu.

Egitura berberari eutsita, berrikuntzaren bat edo beste sartzeko parada izan duzue.

Hala da. Bikain funtzionatu duen eskema aldatzeko premiarik izan gabe, bi berrikuntza sartzeko aukera izan dugu. Batetik, Milurteko Klasikoak izeneko atala txertatu dugu. Jende gazteak antzerkiaren mundua ezagut dezan, 90eko hamarkadan jaiotako antzezleek osatuko dute atal berri hori. Ez hori bakarrik, antzerkia erakargarriagoa izan dadin, antzezlan klasikoak gaur egungo egoeretara egokitu dituzte taularatu ahal izateko: Romeo eta Julieta-ren klasikoa reality show bat bihurtu dute. Bestalde, Martzillako Udalaren proposamenez, kohaen produkzioa aztertzeko ikastaroa antolatu dugu Martzillako gazteluan. Jaialdian beste balizko egoitzen funtzionamendua aztertzeko baliatuko dugu aukera hori.

Berrikuntzak alde batera utzi gabe, euskarazko edo ingelesezko antzezlanak txertatzeko aukerarik ez al dago?

Euskaraz ia ez dago antzerki klasikoa egitera animatzen diren konpainiak. Ingelesari dagokionez, oraindik ez dugu egin antzezlanetan azpidatziak sartzeko urratsa. Ingelesezko konpainia bikainak daude, baina Erriberriko jaialdia kalean egiten denez, ez zaigu agertoki egokiena iruditzen mota horretako antzezlanentzako, oraingoz behintzat. Ikusmen edo entzumen arazoak dituztenentzat, bai, prestatu ditugu antzezlan bereziak.

Cervantesekin hasiko duzue jaialdia.

Harribitxien blokea osatzen duten konpainiei jaialdiko egun indartsuak, hots, ostirala eta larunbata gordetzen dizkiegu. Maila handiko antzezlanak ditugu aurten: Nikolas Makiaveloren El Principe, La Discreta Enamorada, Las Alegres Casadas, besteak beste. Hala ere, Kixotearen bigarren zatiaren urteurrena betetzen denez, egoki iruditu zitzaigun Entremeses de Cervantes antzezlanarekin hastea jaialdia. Egitarauaren gainontzeko zatia konpainien agendaren arabera antolatu dugu.

Antzezlanez ez ezik, jaialdia beste hainbat ekitaldiz josita dago. Zein dira arrakastatsuenak?

Eskola magistralak bereziki dira arrakastatsuak. Balio erantsia ematen diote jaialdiari. Antzerkigintzan era profesionalean edo amateurrean aritzen direnei tresnak eskaintzea da xedea. Maila handiko antzerki zuzendariek gidatzen dituzte eskola horiek, pertsona gutxiko taldeei eskola emanez. Eskola magistralez gain, Nafarroako antzerkigintzari buruzko jardunaldiak ere egiten ditugu. Nafarroako Unibertsitateko Siglo de Oro (Urrezko Aroa) ikertzaile taldeak antolatutako zientzia dibulgazioaren inguruko maila handiko jardunaldiak dira. Aurten, emakumeak antzerki barrokoan bete duen rola aztertuko dute.

Krisiak gogor jo zuen jaialdia 2011n.

Aurrekontua %50 jaitsi ziguten. Agertoki nagusi bakarrarekin gelditu ginen, La Cava-koa birmoldatu eta gero. Dirua beti dator ondo produkzio ikusgarriak egiterakoan, baina aktore, zuzendari eta produktore askoren talentuarekin nahikoa da, askotan, antzezlan bikainak egin ahal izateko. Badirudi egoera hobetzen ari dela eta, pixkanaka, lehengo antzerkigintza moldeetara itzultzen ari garela. Hala ere, BEZa %21 da oraindik ere. Eta horrek min handia egin digu.

Zein da jaialdira biltzen den ikuslearen soslaia?

Aztertu dugunaren arabera, 30 urte inguru dituen bikotea da ikusle artean ohikoena. Seme-alabak etxean norbaitekin uzteko aukera izan, eta beste bikote lagun batekin joan ohi dena. Amateurren antzerkigintza txertatzean, beste soslai bateko jendea ere etortzen hasi da.

Aurreko urtean, zenbat ikusle izan zituen jaialdiak?

Antzezlan guztietan eserlekuen %90 inguru egon zen beteta. Sarreren salmentei erreparatuz gero, 7.000 sarrera saldu genituen, hamabi antzezlanen artean. Hor ez ditugu kontatzen ekintza osagarrietan parte hartu zutenak.

Gobernu aldaketak eraginik izango du jaialdian?

Gobernu oso desberdin batekin ariko gara, hemendik aurrera lanean. Kultura kontseilari berria nor den jakin orduko jarriko gara harekin harremanetan.

Aretoa bete egin da. Jendetza du zain Fatima Djarrak (Ginea Bissau, 1968), liburua aurkeztera iritsi denerako. Sumatzen zaio emozioa. Hitza hartu orduko, aitortu egin du: "Mingarria izan da niretzat liburu hau idaztea". Barrua hustu du. Agerian utzi d...

"Erreketea erreserban. Oposizioko buruzagia Nafarroan". Hori irakur daiteke Dino Altavezen Twitter kontuko biografian. Parodia, ordea, errealitateari gailendu zaio, eta sare sozialetako izar bihurtu da fikziozko falangista karpetobetoniko hori.

Larunbatean, EH Bilduren kontrako elkarretaratzea egin zuen nafar eskuinaren sektore erradikalenak Iruñean. Pozik?

Bete beharreko zenbait irizpide eman nituen arren, manifestazioa erabat espontaneoa eta arrakastatsua izan zen. Ehunka herritar zintzo bildu ziren baleztenatarren etxearen ingurumarietan, hurrengo altxamendu nazionalaren pizte alaitsua izan litekeen ekitaldian parte hartzeko. Eta prentsa gorri eta abertzalearen boikotak ezin izan du hori geldiarazi. Neska-mutikoek, gazte eukaristikoek, familia ugaritako ama bihozberek eta goizetik gauera lan egiten duten beharginek argi esan dute: haiek ez zioten Bilduri botoa eman, eta, beraz, ez da bidezkoa ikastolakume handikote hori alkate izatea. Egungo demokrazia akastuna bidegabea da. Hauteskunde Legea berrikusi beharko dugu, halakoak errepika ez daitezen. Lagun ditudan epaileek esana didate: "Dino, lehen ez ziren halakoak gertatzen...".

Manifestazioan parte hartu zuten batzuei 25 euro pagatu zitzaizkiela argitaratu da. Ados al zaude horrekin?

Argi dago mundu honetan ezer ez dela doan ateratzen, ezta kontsignak ere. Dena dela, azpimarratu behar dugu deiadar patriotikoak naturalki sortzen zaizkigula erraietatik, gu guztion bihotz foral eta espainoletik. Gaur, Nafarroa osoak ozen egiten du oihu: "¡Asiron, tu eres español!" [Asiron, zu espainiarra zara!].

Baina Asiron alkate da jada. Zer eginen duzu hemendik aurrera?

Esan dudan bezala, handikote horrek ez du inongo zilegitasun politikorik, eta herritar guztiak barnetegira eraman nahi gaituen gutxiengo gaizkile bat ordezkatzen du soilik. Eginen dudan lehenbiziko gauza izanen da harekin batzartu, eta aurpegira esanen diot Uztailak 18 mugimendua hasi besterik ez dela egin. Udalaren osoko bilkura guztietara joanen naiz nire lantaldearekin: Paternako Kaudilloa, Leticia Sabater —administrazio lanetan—, baleztenatarrak eta Pancha Navarrete. Entzunen gaituzte. Gure aldarria izanen da: Bildu, condena o vas a la trena [Bildu, gaitzetsi ezean, kartzelara zoaz].

Helduko al da apokalipsia?

Apokalipsia hemen dugu jada. Sakanako gulagera eramanen gaituzte; itzuli dira txekak Erriberara eta sobietak Txantreara; Errepublika Independentea aldarrikatu dute Vianan; eta Tuteran, hasiak dira gurutzeak erretzen. Datorren astean, Nicolas Maduro eta Evo Moralesen bisita espero da Nafarroan; eta Ipar Koreako ordezkaritza batek NUPeko Telekomunikazio Ingeniaritza Fakultatea ikuskatzea espero da... Morrosko sendoak beharko ditugu, kaosean ordena ezartzeko. Entzun dezaket jada Artaxoako 40en ra-ta-ta-ta-ta hori...

Javier Esparzaren eta Sergio Sayasen dimisioa eskatu duzu...

Navarrisimo-k ez du adorerik eta ez anbiziorik izan; ez du harremanik estutu PSNrekin, Ciudadanosekin, PPrekin, UPDrekin, Voxekin, ezta Falange y Tradicion-ekin ere. Bere misio loriatsuan porrot egin du. Sergio Sayasek ere, Navarrisimo-ren komunikazio kanpainaren arduraduna zen heinean, huts egin du. Indarra eta oldarkortasuna falta izan zaizkio. Biek ala biek dimisioa aurkeztu beharko lukete lehenbailehen, eta bidea eman Uztailak 18 mugimenduari, kaosa eteteko gai den alternatiba bakarrari.

Oposizioko lider gisa ikusten al duzu zeure burua?

Odol berria behar dugu; freskotasuna eta benetako nabarrismoaren dosi batzuk, hau da, molde zaharreko nabarrismo berritua eta gogortua. UPNkoak epel hutsak izan dira, eta jendeak zigortu ditu horregatik. Ni sarituko naute. Bihozkada loriatsu batek esaten dit Nafarroako politikagintzaren pasarte garrantzitsu askoren protagonista izanen naizela.

Oihartzun handiko kanpaina egin duzu AHTaren alde. Kolokan al dago azpiegitura hori?

Nazka-nazka eginda nago txakurtxistu zarpail saldo batek Nafarroako lan publiko onuragarri guztiak geldiarazteaz. Txu-txu gutxiago eta xanpu gehiago! Begien bistakoa da Los Arcosko zirkuituaren eta Navarra Arenaren gisako azpiegiturek ekarri diguten aberastasuna eta garapena. Orain, AHTaren kontra daude, azpiegitura horrek Europarekin lotuko gaituelako eta pairatzen dugun bakartze honetatik aterako gaituelako. Leizeetan bizi nahiko lukete haiek, baina porrot eginen dute. Eraikuntza enpresetako nire lagunekin hitz eginen dut, eta beste azpiegitura estrategiko batzuk egiteko beharra helaraziko diet; besteak beste, Iruñea-Ezkaba metroa eta Iruritako zentral nuklearra.

Jakin-min aseezina du Jose Mari Esparza editoreak (Tafalla, 1952), eta horrek hamaika ikerlan eta egitasmo abiatzera eraman du. Txalaparta argitaletxearen sortzailea izateaz gainera, Euskal Memoria fundazioko, Altaffaylla elkarteko eta Eraildakoen Senideen Elkarteko kide eta bultzatzaile ere bada. La sima. ¿Qué fue de la familia Sagardia? (Osina. Zer gertatu zen Sagardia familiarekin?) liburuan, gehien jorratu duen gaietako bati heldu dio berriz: 1936ko gerra eta memoria historikoa. Eta, bide batez, azalera ekarri du hainbat urtez memoria kolektiboaren sotoetan lurperatuta egon den gertakari lazgarri bat: Gaztelu herrixkako familia oso baten erailketa.

Nafarroako historiaren pasarterik ilunenetako bat ikertu duzu lan honetan...

Egiteko geneukan lan bat zen hau. 1986an, Altaffayllak Navarra 1936, de la esperanza al terror liburua [Nafarroa 1936, itxaropenetik terrorera] argitaratu zuenean, agirien artean azaldu zen Gaztelu herrixkako familia baten desagertzea, 1936. urtean. Zurrumurruen arabera, haurdun zegoen emakume bat eta haren sei seme-alaba osin batera bota zituzten. Oso gertakari iluna zen, eta ezaugarri propioak zituen: ez zirudien hilketaren motibazioa politikoa zenik; ia errepresiorik gabeko eremu batean gertatu zen, eta, gainera, ordura arte ikusitako guztia gainditzen zuen krimenaren krudelkeriak. Horregatik, liburu hartan tarte txikia eskaini genion. Baina ni jakin-minak jota gelditu nintzen. Inguruan galdezka hasi nintzen, norbaitek gertakariaren gaineko informazioa zabaltzen lagunduko zidan esperantzarekin, baina alferrik izan zen. Tabua zen herrian.

Zergatik?

Ikerketa prozesuan jakin ahal izan dugunez, Sagardia Goñi senar-emazteek zazpi seme-alaba zituzten, eta bidean zen zortzigarrena ere. Argi ez dauden arrazoiengatik, haien kontrako zurrumurruak eta esamesak zabaltzen hasi ziren Gaztelun. Lapurreta txikiak leporatu zizkieten: barazkiak, fruta, oilaskoren bat... Azkenean, 48 orduko epea eman zioten emazteari herritik alde egiteko. Egun horietan, senarra mendian zebilen lanean, eta herrira itzultzen saiatu zenean, atxilotu egin zuten, eta ziegan eduki zuten zortzi egunez. Bitartean, familiak mendira ihes egin behar izan zuen, eta han zirela, Legarreako 50 metroko osin batera bota zituzten: haurdun zegoen emakumea eta haren sei seme-alaba. Urte eta erdi zituen gazteenak. 18 urteko seme zaharrena soilik libratu zen.

Lapurretena izan zen motibazio bakarra?

Hori da misterioetako bat, baina baditugu zenbait zantzu. Lapurreta txikiez gain, bestelako akusazioak ere egin zizkieten. Batez ere, Juana Josefa Goñi emazteari: ederregia zela, seme-alaba guztiak ez zirela senarrarenak, ez zela mezara joaten, gizon askorekin ibiltzen zela... Guardia Zibilak eta herriko apaizak zeresan handia izan zuten zurrumurru horien zabalkundean. Primizia bat ere emanen dizut: liburuaren aurkezpenean, Juana Josefa Goñiren ondorengo bat ezagutzeko aukera izan nuen. Hark aitortu zidan bere birramona [Juana Josefaren ama] ez zela inoiz mezara joaten, euskaldunon jainkoak gurtzen zituelako. Sorgina zen. Horrek dimentsio berria eman dio ikerketari, lotura izan dezakeelako familia horren kontrako jazarpenarekin. Liburuaren bigarren edizioan aipatuko dut.

Zergatik azaleratu da auzia orain?

Duela urte gutxi, 167 sumarioaren txostena aurkitu nuen Iruñeko Epaitegiko artxibategian, Sagardia Goñi familiaren auziari erreferentzia egiten diona. Zur eta lur gelditu nintzen, oso arraroa baita 1936ko hilketa baten ondorioz sumarioa zabaldu izana. Garai hartan, herritarrak zientoka atxilotu, desagerrarazi eta erail zituzten guardia zibilek nahiz militarrek, eta ez zuten azalpenik ere ematen. Are gutxiago epaile baten aurrean. Desagertzen zirenak desagertuak ziren, eta kito.

Hori horrela izanda, zergatik zabaldu zuten sumarioa?

Bada, Gaztelu herriko biktimak Sagardia jeneralaren ahaideak zirelako. Altxamendu militarrean rol aktiboa izan zuen jeneral horrek, eta krimen odoltsu askoren erantzulea izan zen. Horregatik, auziak bederatzi urtez iraun zuen zabalik. Hiru aldiz itxi zuten, eta beste horrenbeste alditan zabaldu, Sagardia jeneralaren ahaleginengatik, batez ere. Erregimenak behin betiko itxiarazi zuen 1946an, oso gertakari lotsagarria zelako haientzat. Besteak beste, sumarioan azaltzen ziren akusatu guztiak herriko eskuindarrak ziren.

Herriko askok ere ez zuten auzia azaleratzea nahi...

Egia da hori, baina nik liburuan aipatzen ditudan datu gehienak publikoak ziren jada. Gainera, iazko abenduan, espeleologoek beste gorpuzki batzuk atera zituzten Legarreako osinetik. Hedabideen arreta erakarri zuen horrek, eta argi zegoen gaia azaleratuko zela handik edo hemendik. Bestalde, oso garrantzitsua deritzot 80 urtez zutik iraun duen isiltasun hesia botatzeari. Gazteluko bizilagun askok ez dute auzia aipatu ere egin nahi, garai hartako herritar gehienek zerikusia izan zutelako krimenarekin. Batzuek, parte hartu zutelako, eta beste asko, isilik geratu zirelako. Baina herriak garaia du zama hori gainetik kentzeko, eta egia azaleratzeak horretarako balio du: gerraren eta erruaren zauriak ixteko.

Sobrea harresiko zirrikitu batean, negozio ilunetan zipriztinduta dauden politikariak, bilera sekretuak, botere ekonomikoa eta politikoa kontrolatzen duten familia aberatsak... Misteriozko eleberria edo thriller-a dirudiena errealitate hutsa izan da Nafarroan, azken hamarkadetan. Orain, bi mundu horiek —nobela beltzarena eta politikarena—, mahai inguru bakarrean elkartzea otu zaie Iruñeko Karrikiri elkarteko kideei. Juan Luis Etxaburu Ondarru (Ondarroa, 1952) da arduradunetako bat.

Nola bururatu zitzaizuen nobela beltzari buruzko jardunaldiak antolatzea?

Iaz ere egin genuen, era xumeagoan: gure dendan nobela beltzak eskuragarri jarrita, eta kito. Aurten, ordea, aurrera urratsa eman nahi izan dugu. Horretarako, Jon Alonso idazlearengana jo nuen, eta hartu-eman horren ondorioz sortu zen egitasmoa. Joxerra Senar BERRIAko kazetariaren CAN: eta hemen ez da ezer gertatu liburua irakurtzen ari nintzen egun horietan, eta ia aldi berean, Ivan Gimenezek El corralito foral argitaratu zuen. Batean, Nafarroako Kutxaren auzia azaltzen da; bestean, berriz, Nafarroako erregimenaren historia osoari egiten zaio errepasoa, 36ko gerraz geroztik gaur arte. Berehala konturatu ginen hor geneukala mahai inguru interesgarri baten abiapuntua, hemengo errealitatea ezein nobela beltz baino ilunagoa baita.

Zehazki, nola egituratuko da hurrengo osteguneko mahai ingurua?

Bada, lau hizlari izanen ditugu: Jon Alonso, Joxerra Senar, Ivan Gimenez eta Kontuz elkarteko Patxi Urrutia. Bakoitzaren esperientziak entzuteko aukera izanen dugu, eta umore puntu zirikatzaile batekin, egungo errealitate politikoa literatura beltzarekin uztartzen saiatuko gara.

Eta kazetariek zer esan zuten nobela beltzari buruzko mahai inguru batean parte hartzeko eskaera egin zenietenean?

Oro har, harrera oso ona izan da. Guk espero bezala, umore onez heldu diote erronkari, eta tenore horretan hartuko dute parte osteguneko saioan. Eta guretzat, noski, ohorea da talentu handiko profesional horiek jardunaldietan parte hartzeari baiezkoa eman izana.

Bigarren hitzordu bat ere antolatu duzue, hilaren 27rako.

Bai, Xabier eta Martin Etxeberriaren Gizon gogorraren sekretua eleberriaren aurkezpena eginen dugu Karrikiri dendan. Jon Alonsoren proposamena izan zen honakoa, eta niri ideia bikaina iruditu zitzaidan, ikusmin handia piztu zidalako nobela honek. Nola idatz daiteke eleberri bat bi pertsonen artean? Aurkezpen egunean galdetuko diegu.

Zergatik aukeratu duzue eleberri beltza abiapuntu eta ardatz gisa, eta ez beste genero bat?

Bada, Nafarroak genero beltzarekin lotura izan duten sortzaile ugari eman dituelako. Alde batetik, Igela argitaletxearen emari itzela dugu. Alimaleko lana egin du argitaletxe horrek, literatura beltza euskaratzen eta formatu txikian jendearen eskura jartzen. Bestalde, Jon Alonsoren edo Alberto Ladron Aranaren gisako eleberrigileak ditugu, Aingeru Epaltzak ere baditu genero beltzean egindako piezak... Luxua da horiek guztiak eskura izatea, euskaraz. Eta aldi berean, oso lagungarriak dira genero beltzaren gainean ditugun aurreiritziak eta estereotipoak uxatzeko. Kalitate handiko literatura da... eta euskaraz.

Hori da, finean, Nobela Beltzaren Hilaren helburu nagusia, ezta? Euskarazko literatura jendeari hurbiltzea.

Bai. Uda garaian, batez ere, esker oneko generoa da. Jendeak gustura irakurtzen du. Horregatik, gurea bezalako ekinaldiak aproposak iruditzen zaizkigu euskaraz idatzitako lanak nahiz euskarara ekarritakoak zabaltzeko eta irakurzaletasuna bultzatzeko. Euskaltegiei ere deia luzatu diegu, ikasleek ere egitasmo honetan parte har dezaten, eta nobela beltz bat irakur dezaten.

Zer du Nafarroak, genero beltzeko idazleen inspirazio iturri izateko?

Ez dut arrastorik ere, baina adibide asko dauzkagu begien bistan: CAN auzia, ustelkeria kasuak, Simon Santamaria udaltzainburuaren figura... Ez dakit zer ematen diguten hemen, baina belztasunerako joera hori daukagu. Duela zenbait urte, informazio hori guztia hortxe zegoen ere, baina sakabanatuta, eta CAN: Eta hemen ez da ezer gertatu edo El corralito foral bezalako liburuek egin dutena izan da material hori guztia bildu, modu erakargarrian aurkeztu eta jendeari eman, gure errealitate beltza azaleratzeko. Zentzu horretan, oso didaktikoak dira. Niri, behintzat, begiak ireki dizkidate.

Asmoa duzue etorkizunean ere egitasmo honi segida emateko?

Bai, genero beltzari tartea eskaintzen jarraituko dugu, eta seguraski, heldu den urtean ere antolatuko dugu halako jardunaldiren bat. Errealitatea eta fikzioa uztartzeak, gainera, asko erakartzen nau, eta aukera badugu, saio bereziren bat eginen dugu ideia horren inguruan.