Kattalin Barber
Nafarroako Gobernuaren babespeko etxebizitzak kudeatzen dituen fundazioa da Xilema. Adingabeekin eta bazterketa egoeran dauden pertsonekin lan egiten dute, batez ere. Asteon protesta egin dute langileek, enpresak "lan baldintza onargait...
Lur Albizu Etxetxipia
Zer egin, nola erakarri, nola ekarri jendea euskarara. Antzeko galdera egin zigun duela ez asko Reyes Ilintxetak Euskalerria Irratian. Heldu den ikasturterako hezkuntzako aurrematrikulazioaz arituko ginela imajinatzen dut. Eta ez da erraza erantzutea.
Iruditzen zait ez dela erraza erantzutea, alde batetik, euskararantz jendea, erdaldunak erakartzeko mila eta bat modu asmatu behar ditugula uste dudalako. Eta, bestetik, gure esku bakarrik ez dagoelako: aspaldikoa da hemen, Nafarroan, euskararen (eta, kasu honetan, zehazki D ereduaren) kontrako kanpaina eta zalaparta. Horri ez zaio erraz bueltarik emanen; geure burua defendatzen saiatzearekin nahikoa lan daukagu.
Ez dut gogoan zer esan genuen egun horretan irratian. Baina ematen du D ereduak ez duela, geografikoki behintzat, aurrerapauso handirik emanen. Aurten, batzuk eta askotarikoak izan dira D ereduaren alde egin diren kanpainak: Sortzen, hainbat toki entitatetako Euskara Zerbitzuak, ikastolen elkartea, gobernuarena… hautsak harrotu eta euskararen kontrako alderdiek (Ezkerra, besteak beste) nahikoa zarata atera dute, jakina, gobernuaren kanpaina dela eta. Duela urte batzuk arte UPNk egiten zuen hori egiteagatik. Lau behintzat aipatu ditut, eta seguru baten bat ahaztu zaidala. Lau kanpaina desberdin, bakoitza bere berezitasun, euskarri eta ezaugarriekin. Gustu, nahi eta behar diferenteetarako. Baina eremu ez-euskaldunean ez da aldaketa handirik egon, matrikulazioari dagokionez. Zenbait eskola eta udalen jarrerak, beldurrak eta, batzuetan, kontrakotasunak, ez dute lagundu. Kanpainak beharrezkoak dira.
Baina estrategia aldatzen hasi behar dugu; gehiago hitz egin behar dugu, egon, kezkak azaleratu eta geure lubakietatik atera. Esperientziak partekatu eta lehentasunak markatzen hasi. Eta hezkuntza lehentasuna da. Eskolarik gabe nekez helduko da euskara zenbait tokitara. Nekez aldatuko ditugu jarrerak eta urrunago izanen dugu euskararen herria. Izan gaitezen zintzoak: bi urte eskas besterik ez zaizkigu geratzen. Bestela, akaso beranduegi izanen da. Eta bi urte besterik ez zaizkigu geratzen eskubide urraketa sistematikoekin bukatzeko. Zonifikazioa desagerrarazi eta maila bereko herritar izateko (paperean, behintzat), Vascuenceren Legea iraganeko kontu bihurtzeko. Euskaldunak ahalduntzeko. Gobernua babesten ari den horietako bati kontuak eskatu eta errespeta gaitzan exijitzeko.
Asko geratzen zaigu aurretik eta lan handia egin beharko dugu, denborak gure kontra jokatuko duelako. Arrazoi asko eta askotarikoak ditugu eta ezagutzen ditugu euskarara hurbiltzeko, badakigu zer eman digun euskarak eta zer ematen digun, eta ez da gutxi. Zenbat irabazten dugu euskararekin? Nola irekitzen dizkigu bidezidor, bidexka, bideak? Nork bere erantzuna du: niri euskarak eman dizkit bizipenak, mundua begiratzeko moduak, lagunak, egin eta egoteko erak. Euskara gabe beste bat nintzateke. Euskarak mundu asko oparitu dizkit, ez dit ezer kendu. Probatu ez duenari ateak irekitzen asmatzen dugunean jakinen dugu aurrera egiten.
Kattalin Barber
Behin baino gehiagotan jasan ditu. Tamalez, oihu eta irain arrazistak entzutera "ohituta" dago Romeo Blaisse Yopa (Duala, Kamerun, 1991). Orain dela bi aste Gares taldearen aurka jokatu zuen partidan entzun zituen azkenak. Lehenengo ald...
Edurne Elizondo
Euskal Herriko Bilgune Feministak elkartasuna espetxeko atariraino eramanez ospatu du bere 15. urteurrena. Martxa egin zuten 300 inguru emakumek, asteburuan, Valladolideko (Espainia) kartzelan preso direnei babesa helarazteko. Han izan ziren Bullerak taldeko kideak ere. "Sekulakoa izan zen; bozgorailu handiak genituen, eta presoek aukera izan zuten ekitaldi osoa entzuteko". Elkartasuna, ziegaraino.
Bullerak taldeak ere kartzela izanen du hizpide datorren astean, Emakumeak, bollerak, transak eta espetxea izenburuko jardunaldietan, hain zuzen ere. Hilaren 23tik 25era eginen dituzte, Iruñeko Txoko Feministan. Valladoliden bezala, preso guztiak eta espetxe sistema bera jarri nahi dituzte antolatzaileek eztabaidaren erdigunean.
"Euskal gatazkaren harira, askotan hitz egin da preso politikoei buruz, eta azkenaldian, gainera, emakume presoen inguruko hainbat jardunaldi ere egin dituzte. Konturatu ginen, ordea, irakurketa horietatik kanpo gelditzen zirela heteroarauaren barnean ez diren bestelako subjektuak, bollerak eta transexualak", azaldu dute Bullerak taldeko kideek. Horregatik, oraindik ere ezkutuan gelditzen den errealitate ikusezin hori azaleratzen saiatuko dira jardunaldien bidez. Espetxea barrutik ezagutu dutenek eta erakunde hori aztertu dutenek hartuko dute hitza.
Kartzelako hormen bi aldeetatik antzekoa da erakunde horren inguruan egiten den hausnarketa orokorra: espetxeak heteropatriarkatuaren parte direla, eta, ondorioz, emakumeentzat zigor bikoitza ekartzen dutela; emakume izateagatik, bai eta emakume lesbiana edo transexuala izateagatik ere. "Genero erakunde bat da kartzela; sistema erabat androzentrikoa", nabarmendu izan du Maria Ruiz Torrado antropologo eta ikertzaile feministak. Esparru horretan, emakumeak aldi berean "biktimizatu eta kriminalizatu" egiten ditu espetxeak, aditu horren hitzetan: "Estigmatizazio berezia gertatzen da; espetxean direnak, nolabait esanda, anti-emakumeak dira, han nagusitzen den ikuspegi hegemonikotik begiratuta".
Horri buruz zer erran badu Amaiak. Nahiago du bere izena ez eman. Barrutik ezagutu du kartzela, eta sufritu du zigor moral horren zama. "Espetxean direnak, finean, emakume estereotipo bati lotutako ezaugarriak ez dituzten andreak dira; arau sozialak hautsi dituztenak. Horrek zigor berezia ekartzen du", azaldu du. Bekatu da, finean, arau horien kontra egitea, delitua bainoago.
Amaiak eskertu egin du Bullerak taldeak kartzelari buruzko jardunaldiak antolatu izana, haren ustez espetxeko hormen artean gertatzen dena zabaltzeko aukera ematen dutelako gisa horretako ekinaldiek. Argi eta garbi erran du: "Pertsona guztien berezko espazioa askatasuna da; gure izaeraren kontra egiten du, beraz, espetxeak. Emakumeontzat izaten dira, gainera, kartzela barruko baldintzarik gogorrenak".
Espaziorik kaskarrenak eta txikienak izaten ohi dira emakume presoentzat. "Finean, espetxea gizonezkoentzat diseinatuta eta pentsatuta dago", berretsi du Ruiz Torradok. Kartzelako hormek ezkutatzen duten horri buruz, baina, ezer gutxi dakite pareten bertze aldean bizi direnek. Jardunaldiak prestatzeko, espetxea ezagutu dutenekin mintzatu dira Bullerak taldeko kideak, eta haien ahotik entzun dituzte errealitate horren berri ematen duten pasadizoak. "Preso egondako emakume batek azaldu zigun espetxean protesta egiten hasi zirela kartzelako gizonei patioko espazioa txikitu nahi zietelako; bat egin zuten haiekin erabaki horren aurka. Funtzionario baten ahotik jakin zuten, ordea, gizonena baino anitzez ere txikiagoa zela emakumeena".
Ondoan gertatzen zenaren berri ez zuten espetxe horretako emakumeek. Herritarrek ere ez dute ezagutzen. "Garai batean, hirietako erdigunean ziren kartzelak, baina hirietatik kanpora ateratzea da oraingo joera. Iruñekoa da horren adibide. Espetxera ailegatzeko autobusik ere ez dago", erran dute Bullerak taldekoek.
Bakardadea eta bazterketa
Kartzelak, bazterrean, eta bazterketa espetxeko hormen artean ere. Amaia preso politikoa izan zen, eta bere uste politiko eta sozialak indartu baino ez zituen egin espetxe barruan, nabarmendu duenez. Kanpoan elkartasun eta babes sare zabala izateak anitz lagundu ziola aitortu du. Bertzelakoa da, ordea, preso diren bertze emakume anitzen eguneroko errealitatea. "Preso sozialen artean, bereziki emakumeen artean, bakardadea eta bazterketa dira eguneroko kontu", azaldu du. Ateratzen direnean ere aurrera egin ahal izateko gutxieneko baldintzak falta dituztela nabarmendu du preso ohiak.
Preso sozialen eta politikoen lekukotasunak jaso ditu Ines Herrero ikasketa feministetako eta genero ikasketetako adituak. Esparru jakin bati egin dio so, hala ere: emakume presoen arteko harreman sexuafektibo eta desira lesbikoaren inguruko gogoetari, hain zuzen ere. Herrerok aitortu du "ezjakintasunetik" abiatu zuela bere lana. "Ez nuen espetxeetan gertatzen zenaren berri. Bollera naiz, eta lotu nahi nuen desiraren auzia espetxe barruko emakumeen erresistentziarako estrategiekin; galdera anitz nituen, eta argitu nahian osatu nuen nire lana", azaldu du adituak.
Desira bere zentzurik zabalenean aztertu du Herrerok, eta emakumeekin egindako elkarrizketen bidez baieztatu du desira hori presente dagoela espetxean. "Mugarri bat da, gainera, emakume horientzat". Preso diren emakumeek ez dute deus kontrolatzen kartzela barruan. "Desira, beraz, erresistentziarako tresna bilakatzen da; emakumeek erabakitzen dute beren gorputzekin zer egin nahi duten". Emakumeen arteko harreman sexuafektiboez harago, laztan batek, patioan korrika egiteak, gutun bat idazteak, norekin egon edo norekin ez erabakitzeak, halako urratsek ematen diete bidea espetxe barruko giro arrotzean aurrera egiteko.
Lesbianek espetxean estigmaren zama gainean dutela azaldu du Herrerok. "Ezkutuan aritzen dira anitzetan". Azaldu du, halaber, emakumeek hartutako espazio batean sistema patriarkalaren jokabideak errepikatzen direla, neurri batean, gizonen rola betetzen duten emakumeen bidez. "Inguru arrotz batean aurrera egiteko estrategia bat da". Adituak erantsi du preso sozialen kasuan izaten direla bakarrik sentitzen diren emakumeak; inolako babesik ez dutenak, gainera, edo babes hori galdu dutenak. "Preso politikoen artean bada taldea osatzeko joera; elkarri babesa ematekoa. Zigorraren zama, hala ere, handiagoa izaten da haientzat, eta preso sozialekin bat egiten ere ez diete uzten funtzionarioek, zenbaitetan. Kanpoan, baina, babes zabala jasotzen dute".
Denboran atzera egin du Raquel Osborne soziologoak bere lanetako anitzetan, eta preso politikoen eta sozialen arteko bertzelako harreman bat deskubritu du, frankismoaren garaiko espetxeetan. "Politikoek ez zuten sozialekin bat egiten; sozialen artean anitz ziren prostituzioan aritzeagatik espetxeratutakoak. Haien arteko aldea nabarmentzen zuten preso politikoek; nolabaiteko garbitasunari eutsi nahi zioten", azaldu du Osbornek. Harriduraz hartu ditu egungo hainbat historialarik orduko kartzelen inguruan egindako azterketak, eta historialari horiek ere frankismoaren garaiko preso politikoen garbitasuna defendatzen dutela azaldu du. "Eztabaidak izan ditut haiekin; erran izan didate beren presoak zikintzen ditudala nire diskurtsoarekin", erantsi du Osbornek.
Frankismoaren garaiko espetxeak aztertzerakoan emakume presoen artean gertatzen ziren harreman sexuafektiboak jorratu ditu Osbornek, hain zuzen ere. Borondatezko eta bortxazko harremanak jarri ditu mahai gainean. "Garai batean, mojak izaten ziren presoen zaindari, eta badira mojen eta presoen arteko harremanen lekukotasunak. Noski, kasu horretan harremana ez da berdintasunezkoa; presoak, finean, giro arrotz eta bortitz batean bizi ziren, eta ahul ziren sistemaren aurrean".
Anitzez ere arrotzagoa eta bortitzagoa zen espetxea emakume transexualentzat. Bizi zuten errealitatearen gordintasuna nabarmendu du Osbornek. "Arau heterosexistaren eta heteropatriarkalaren aurka egiten zuten emakumeok; sistemak gizonezkoen espetxeetara bidaltzen zituen, 2000. urtean legea aldatu zuten arte".
Frankismoaren garaia ikertu du soziologoak, eta 1970eko hamarkadaz geroztik gaur arteko errealitatea jorratzeko dokumental bat prestatzen ari da orain, bertze hainbat aditurekin batera.
Abolizionismoa
Gogoetarako hamaika gai ematen ditu espetxe sistemak. Kartzelen eta zigor prozesuen labirintoan emakumeek betetzen duten tokiari buruzkoa jarri izan du mahai gainean Paz Frances Nafarroako Unibertsitate Publikoko ikertzaile eta Salhaketako kideak. "Emakumea desoreka egoeran dago esparru horretan. Zentzuzkoena da feminismoetatik gogoeta orokor eta sakona egitea zigor prozesuei eta espetxeari buruz".
Francesek argi du zigor boterea botere patriarkala dela. "Zigor esparrutik ematen den erantzunean beti agertzen dira boterea, patriarkatua eta zigorra, hain zuzen ere". Ondorioz, Salhaketako kideak nabarmendu du gatazkak konpontzeko, boterearen erabilera bazter utzi, eta bertzelako alternatibak mamitzen hasteko ordua dela. "Argi dago proiektu abolizionistak ez duela lerro zehatzik, oraindik ere, baina oinarri sendoak ditu, eraiki ahal izateko".
Espetxea ezagutu eta gero, Amaiak ere bere egin du gatazkak konpontzeko bertzelako alternatibak lantzeko beharra. "Uste dut Euskal Herrian gai garela bazterketarik gabeko tresnak garatzeko arazoei eta delinkuentziari aurre egiteko".
Egungo espetxe eta zigor sistematik abiatuta, hala ere, gogoeta bat jarri du preso ohiak mahai gainean, indarkeria matxistari buruz: "Gaur-gaurkoz uste dut feminizidio gisa har ditzakegun erasoen erantzuleentzat espetxea dela dugun alternatiba bakarra; kartzeletan, hala ere, gora egin du gisa horretako presoen kopuruak, eta espetxe askotan jada ez dira beste presoen artean gutxiengo bat. Horrek ekartzen du kartzelak arrisku eremu bilakatzea, eta kontuan izan behar dugu gizon horiek gizartera itzuliko direla. Feminista gisa, eta zigor sistema zalantzan jartzen duen pertsona gisa, uste dut erronka dela indarkeria matxistari nola aurre eginen diogun pentsatzea; espetxearekin erantzuteko tentazioa aztertu beharko genuke".
Azterketarako eta gogoetarako aukera emanen dute datorren asteko jardunaldiek. Hori da helburua. Abiapuntua argia da: "Espetxea, sistema gisa, munstro patriarkal bat da", nabarmendu dute Bullerak taldekoek. Zuzenean egin nahi diote so. Barrutik eta kanpotik ezagutu dutenei hitza eman. Ezkutuan dena azaleratzeko. Oraindik ikusezina dena eztabaidaren erdigunean jartzeko.
Edurne Elizondo
Txerriak hazi eta hiltzen zituzten, garai batean, orain Pepa, Ramon, Marisa eta azken horren hilabete bateko bost kumeen aterpe diren hormen artean. Txerriak dira haiek ere, baina etxaldeko eta hiltegiko paretak bazter uztea lortu dute,...
Kattalin Barber
Historiaren gordailu da Ibero, eta denboran atzera egiteko aukera ematen du hango burdinolak. Hondatuz joan da, hala ere, urteen poderioz; desagertzeko zorian egon da. Urteak dira Leitza eta Goizueta Nafarroako Gobernuari laguntza eskat...
Tania Arriaga Azkarate
Gizarteak teknologia eraldatzen du, eta teknologiak gizartea, etengabeko hartu-eman batean. Antzinako Grezian, Tekne hitza erabiltzen zuten gure burutik ateratzen ziren artefakto fisiko zein idealak izendatzeko; kanibalismo mentalari, alegia. Egun, jakin badakigu teknologiaren arloan iraultza disruptiboa bizitzen ari garela. 60ko hamarkadan asmatu zutenetik, Internetek, pittinka-pittinka, aldaketa planetarioa eragin du. Sareak jan gaitu, eta guk jan dugu Sarea. Sarea saretu zaigu, antropofagia grinatsuan.
Manuel Castells soziologoak, Oxford University Pressen eskutik, Communication Power liburua argitaratu zuenetik badira zortzi bat urte. Katalanak ederki azaltzen zituen masa-komunikabideak eta masa-norbera (mass-self) komunikazioaren arteko ezberdintasunak. Lehen ereduak garai bateko egunkari, telebista eta irrati kateen ereduari erantzuten dio. Adibidez, azken ehun urte pasatxoan, Diario de Navarra-k Nafarroako herritarrei mezu monolitikoak igorri dizkie: bat ari, askok irentsi. Bigarren ereduan, enpresa, eragile soziala edo norbera, gailu, konexio zein jakinduria minimoa izanez gero, igortzaile ahaltsua izan daiteke milaka jarraitzailerekin.
Normala denez, aldaketa honek edukian ere eragina izan du. Berriak, ikus-entzunezko ekoizpenak, argazkiak, iritziak, kanalak, kateak eta aplikazioak ikaragarri ugaldu dira. Kopuru handitze horrek bere alderdi argiak eta ilunak ditu: orokorrean, aniztasuna egon badago, baina kalitatea topatzea gero eta zailagoa zaigu. Informazioaren arloari dagokionez, kazetaritzak pairatzen duen prekaritate itogarriak ez die inongo mesederik egiten zehaztasunari, inpartzialtasunari, independentziari, gizatasunari eta ardurari. Are gehiago, oraindik ere arau horiek jarraitzen dituzten komunikabiderik balitz, beste zenbait oztopo saihestu beharko lituzkete; maldatsuena, ziurrenik, unibertso zabalean ikusiak izatea. Ariz ariz ikasten da, eta bozgorailua erabilita hitza zabaldu nahi duen oro estrategia batekin hala bestearekin saiatzen da.
Bizitzaren arlo guztietan listatxoak direnez gero, badira ikasgai hau ere lehenbailehen eta edozein preziotan gainditu nahi dutenak, baita haien arima alderdi ilunari salduta ere. Lehendabizi, marka digitala sortzen dute, identitate argia eta trinkoa, pitzadurarik gabekoa. Hau da, 0 edo 1, oso 0 edo oso 1, oso-oso 0 edo oso-oso 1, oso-oso-oso 0 edo oso-oso-oso 1. Bigarrenik, politikan, komunikazioan, star system-ean jarduten badira, antza, zuzentasun politikoak ez duenez funtzionatzen, diskurtso probokatzailea erabiltzea eraginkorrena da. Ikus, bestela, Trump bera edo kazetaritza espainolaren prosa zipotudadun idazleak; sarraskijale ase-ezinak, ezberdinari eraso egin eta iraintzen dutenak fan erreplikanteen bila. Blade Runner-en ez bezala, pantailaren bestaldean, gizabanako-kontsumitzaile-aspertu-odol zalea zipotudismo gogorra goratzen dago, azken zaskari irri eginez eta hurrengo iraina birtxiokatzen.
Euskal unibertso komunikatiboan zipotudoak egon diren arren, oraindik, egurtu daitekeena soilik iraintzen dute —ospetsua izan nahi dudanean izenak eta gaiak emanen ditut—, eta betiko jarraitzaileak dituzte. Eragile sozialak, aitzitik, euskaldun komunikatzaileak oraindik egiten ausartzen ez direnak egiten ari ote dira? Hori galdetzen diot neure buruari Leioako Gizarte eta Komunikazio Zientzien Fakultatean Ipar Korea laudatzeko hitzaldiak antolatzen dituztenean.
Kattalin Barber
Parlamentuan aurkeztu dute Iruñeko Zaharren Eskubideei Buruzko Adierazpena. Nafarroako Geriatria eta Gerontologia Elkarteak helburu du gizarteak zahartzaroari "beste begirada batekin" so egitea. Camino Osle da (Iruñea, 1944) erakunde horretako lehendakariordea.
Zein da Iruñeko Zaharren Eskubideei Buruzko Adierazpenaren helburua?
Joan den urtean elkarteak 25 urte bete zituen, eta antolatu genituen ekintzen artean bururatu zitzaigun adierazpena egitea. Gure erronkak biltzen ditu adierazpenak, eta gizarteak eta erakundeek horren berri izatea nahi izan dugu. Harrera ona izan dugu. Urriaren 1ean, Adinekoen Nazioarteko Egunean, sinadurak biltzen hasi ginen, eta 40 inguru elkarteren atxikimendua lortu dugu. Gizartea zaharren inguruko gaien jakinaren gainean egotea nahi dugu.
Zeintzuk dira elkartearen erronkak?
Zahartzaroaren inguruko ikuspegi positiboa izatea garrantzitsua da; begirada aldatu behar dugu. Zahartzaroa erronka handi bat da gizartearentzat. Bizi itxaropena asko handitu da gurean, eta herritar guztientzako aukera baten gisan ikusi behar dugu. Ez dugu arazotzat hartu behar, ezta bizi itxaropena menpekotasunarekin lotu ere. Bestela, jai dugu. Saiatu behar dugu zaharrek gero eta mendekotasun gutxiago izan dezaten, eta saiatu behar dugu bizi baldintza egokiak bermatzen. Asko lortu dugu 25 urteotan, baina oraindik badugu zer egin. Erronka nagusia arazoei aurrea hartzea da. Izan ere, argi izan behar dugu hurrengo urteotan gizartea gehiago zahartuko dela.
Nola lortu mendekotasun txikiko pertsonak izatea?
Gizartea zahartzen ari da, eta 80 urte baino gehiagoko herritarrak gero eta gehiago dira. Hori kontuan hartu, eta egoera horri aurre egiteko prestatu behar dugu. Prestatzea aurrea hartzea da, eta horrek esan nahi du nagusiak animatu behar ditugula, interesa piztu eta sentsibilizatu. Emakumeen ahalduntzearen gisakotzat jotzen dut nik. Helburua da zaharrak beren bizitzaren eta beren zahartzaroaren jabe izatea. Gizartearen laguntza behar dugun arren, geure burua lagundu eta zaindu behar dugu lehendabizi. Azken finean, zahartzaroari aurpegi eman behar diogu, eta hori lortzen da, adibidez, zahartzaro aktibo bat izanez, hamaika jardueratan parte hartuz, laguntza eta babesa izanez. Zerbitzuak eta arreta zahartzen ari den gizarte honetara egokitzea da orain erronka.
600.000 pertsona inguru bizi dira Nafarroan, eta haietatik %18,6k 64 urte baino gehiago dituzte. 15 urte barru, herritarren ia %25 zaharrak izanen dira, eta hemendik 50 urtera, berriz, %39. Gizartea prestatuta dago?
Nahi edo ez, horretara goaz. Etorkizun horren aurrean, osasun sistema egokitu beharko litzateke. Eta ez naiz bakarrik ari botikei buruz. Hori beharrezkoa da, baina uste dut zahar bakoitzak bere aldetik zerbait jarri behar duela. Dieta osasuntsua izatea eta kirola egitea ezinbestekoak dira, adibidez. Nafarroako Ospitale Gunean, geriatrian, errehabilitazio sistema oso ona dute. Ibiltzen ez dakiten zaharrek ibiltzea lortzen dute programa horiekin. Eta asko ez dira ibiltzen sofatik ez direlako mugitu, baina ez zaie ezer larririk pasatzen. Zahartzean, mugikortasuna izatea oso garrantzitsua da. Horregatik, nik uste dut medikuntzak alde horretatik joan behar duela, hau da, ez hainbeste sendatzera, baizik eta zaharrak zaintzera. Autonomoak izan daitezen saiatzea. Egungo paradigma aldatzea beharrezkoa da, eta norberaren funtzionaltasunean arreta jarri.
Pertsona bakoitzaren jarrerak ere eragina du zahartzaroan?
Askotan, zahartzaroaren beldur gara. Ez dugu hori nahi, baina hori da etorkizuna. Alternatiba latzagoa da. Ez dago besterik. Horregatik, aurpegi eman behar diogu zahartzaroari, gure bizitzaren azken urteak gozatzen jakin.
Zaintza ere bada kontuan hartzeko kontu bat?
Hemen eguneko zentroak, zahar etxeak eta etxeko arreta ditugu, besteak beste. Baina, oraindik ere, familiek hartzen dute pisu handiena zaintzan, eta, familiei buruz hitz egiten dugunean, gehienetan emakumeei buruz ari gara. Etorkizunean ez dakit hori posible izanen den. Zahartzaroaren aldeko aldarria egin behar dugu. Milaka modu daude zahartzaroa bizitzeko, eta moduak sortu behar ditugu. Zergatik ez, adibidez, hiru edo lau nagusi pisu batean elkarrekin bizi? Zaharrentzako bizikidetza gune alternatiboak sortu behar ditugu. Nagusiak ez dira kolektibo homogeneo bat, eta era askotako zerbitzuak behar dituzte, behar guztiak behar bezala betetzeko. Ahal dugun neurrian, izan gaitezen gure zahartzaroaren jabe; hori baita gakoa.
Uste duzu gizartean zahartzaroaren irudi negatiboa gailentzen dela?
Bai. Ezin diogu gizarteari aurkeztu zahartzaroa zatarra dela eta dena arazo dela. Gizarteak ikusi behar du nagusiek zenbat gauza egiten duten. Helduentzako unibertsitatera joaten dira, mendira joaten dira, hitzaldi eta erakusketetara joaten dira... Oro har, aktiboak dira. Gogoa izan beharko genuke nagusi izateko eta erretiro loriatsu bat bizitzeko. Nik uste dut eredu horri jarraitzen baldin badiogu, baikorrak baldin bagara, jendeak bere burua zainduko duela nagusia denean urte horiez gozatzeko. Modu berean, administrazioak eta gizarteak zaharren irudi ona sustatu behar dute, eta gure lekua bermatu.
Edurne Elizondo
Zauri handi bat nekez senda daiteke tiritekin. Gaitz larriek, anitzetan, ebakuntzak behar dituzte, eta ebakuntzak egiteko, gela eta baliabide egokiak behar dituzte zirujauek. Metafora hori baliatu dute Nafarroako Ospitale Guneko larrial...
Kattalin Barber
Ez dira Iruñean jada, baina bizkar zorroa esperientziaz beterik eraman dute Haitira. Hamalau egunez, herri horretako 11 eta 16 urte bitarteko bederatzi gazte egon dira Nafarroan. Haitiko Port-au-Prince hiriburuko L'Ecole de Musique Saint Triniteko hari orkestrako kideak dira, eta Karibeko doinuz bete dituzte emanaldiak. Biolina, biola, txeloa eta kontrabaxuarekin han eta hemen izan dira beste errealitate batzuk ezagutzen. Atzo hartu zuten sorterrira itzultzeko bidea.
Alvaro Santiago Iruñeko Joaquin Maia eskolako irakasleak eta L'Ecole de Musique Saint Triniteko irakasle kolaboratzaileak antolatu du bisita, beste pertsona batzuekin batera. Santiagok duela sei urte ezagutu zuen lehen aldiz Haiti, eta, ordutik, urtero joaten da uda garaian. "Port-au-Princeko eskola honek orain dela 50 urte musika programa bat sartu zuen hezkuntza curriculumean. Haitin hau ez da oso ohikoa, baina eskolak musikaren aldeko apustua egin zuen", azaldu du. Arazoak izan zituen arren, aurrera egin du musika eskolak, eta Santiagoren aburuz, musikak balio izan du ikasleek elkar ezagutzeko eta integratzeko: "Gizarte funtzioa egiten du argi eta garbi musikak. Eskola familia bezala hartzen dute ikasleek, eta eguneroko arazoen aterpetxea da". Musikaren bidez, integrazioari bide egiten diote.
L'Ecole de Musique Saint Trinite ez da eskola "ohikoa" Haitin. Han ikasten dute 1.500 haur inguruk, eta ez dago desberdintasunik haien artean. "Herrialde guztiz desorekatua da Haiti, baina eskolan hori desagertzen da: guztiak berdinak dira, ez dago maila sozialik". Adierazi duenez, edonork aukera du bertan ikasteko. Oasi bat da Haitin, eta musika funtsezkoa da eskolan. Eskolak udan antolatzen dituen kanpaldiei esker hasi zen Santiago haiekin harremanetan.
Ia hilabete osoko musika udalekuak izaten dira; irakasle kolaboratzailea da iruindarra. "Gozamena da; normalean, udan gaztetxoek ez dute egitekorik, eta, kanpaldi horri esker, haien egunerokoak zentzua hartzen du", adierazi du. Eskola hiriburukoa izan arren, herrialde osoko haurrek parte har dezaten saiatzen dira. Musikaren bidez, landa eremuko eta hiriko gazteak elkartzea da xedea. "Hirian biolentzia da nagusi; herrietan, aldiz, urritasuna da arazoa".
Joan den urteko udalekuetan sortu zen Iruñera etortzeko asmoa, eta urtarrilaren 27an iritsi ziren Haitiko bederatzi nerabe, lau irakasle eta arduradun bat. Ideia Haitin sortu bazen ere, "ezinbesteko" laguntza jaso dute Iruñean. Iruñeko Sagrado Corazon eskola, Mendillorriko Bideberri haur eta gazteen elkartea eta Kantuz taldea eta Mari Jose Gastearena Mendillorriko bizilaguna, besteak beste, aipatu ditu Santiagok. "Hau guztia posible izan da lagun askori esker".
Hain zuzen, 14 egun hauetan, Haitiko haurrek hiru kontzertu eman dituzte, baina horretaz gain, hamaika ekitaldi eta jardueratan parte hartu dute: "Horixe izan da onena; programa ofizialetik kanpo gauza asko sortu dira. Txalaparta ikastaroa egin zuten Uharten, eta hango zaharren egoitzan kontzertua eman zuten, adibidez". Giro ezin hobean egon direla erran du irakasleak. Asteazkenean, esaterako, San Fermin ikastola ezagutu zuten, eta Burlatako musika eskolan kontzertua eman zuten. Iruñerria afrikar jatorriko "erritmo exotiko eta konplexuz" bete dute.
Eskola solidarioa
Iruñeko Joaquin Maia musika eskolak programa solidarioa du. Horren bidez, beste hezkuntza ildo bat jorratu nahi dute, eta eskolako ikasleak hainbat egoera sozial eta ekonomiko gogorren inguruan sentsibilizatu nahi dituzte. Haitin garatzen ari den proiektua laguntzen dute horrela. "Haitiko gazteak hona etorri dira guri irakastera; guk harrera egin diegu, baina beste guztia haiek jarri dute", gogorarazi du Santiagok. Iruñeko ikasleek musikaren "beste dimentsio hori" ikustea nahi dute. Eskolako ikasleekin kontzertua emateaz gain, Haitiko Orkestrak Iruñeko Orfeoia eta Nafarroako Orkestra Sinfonikoa ere ezagutu ditu. "Atsedenik hartu gabe egon dira 15 egunak, baina merezi izan du; pozik joan dira". Hortaz, oraingo bidaia elkarlan baten abiapuntua izatea gustatuko litzaioke Santiagori. "Espero dugu aurrerantzean horrelako bisitak errepikatzea".
Izan ere, duela 50 urte baino gehiago sortutako orkestra hau musika hezkuntzaren adibide bat da, gizarteratzeko, lankidetzarako eta aurrera egiteko bide gisa.